Dus ik naar huis en in de rust. Ik hou niet van rust want daar wordt altijd alles erger van in mijn beleving. En dat klopt. Maar als ik wil genezen zal ik het maar moeten accepteren.
Wat een ellende begon er toen zeg!
Doordat ik een angststoornis heb werd het allemaal verschrikkelijk erg. En zit er midden in. Paniek over dat het nooit meer over zal gaan. En wat een vermoeidheid komt er bij kijken zeg. Het liefst blijf ik de hele dag in bed. Maar moet mijzelf uit bed slepen.
Tis en word een lange weg en soms het gevoel dat ik er gewoon niet bij ben met het hoofd.
Je verliest jezelf en hoop dat ik het terug ga vinden…