Ik ben 33 jaar, worstel al jarenlang met een depressie en verslavingsproblematiek die stilaan overwonnen is. Een zwaar isolement heeft dit als gevolg met zich meegebracht, ik duw de mensen ook weg die doch contact zoeken.
Vorig jaar men moeder (steun en toeverlaat) verloren en dit heeft er stevig ingehakt. Ik worstel eveneens met suicidale gedachten, maar dan denk ik aan de kinderen van men broer, men petekindje...die ik enorm verwaarloos, zoals mezelf...het zijn donkere dagen momenteel, ik heb de laatste 5 dage in men bed gelegen, zonder voeding enkel water.
En heb vndaag eindelijk de moeite gevonden om naar de winkel te gaan en wat inkopen te doen. Ik heb zin om alles en iedereen te ontvluchten