Eenzaamheid en moeilijk om nieuwe contacten te maken

Dit verhaal is, als zovelen, zo herkenbaar. Geen kinderen, familie, maar zonder contact. en ik mis de verbondenheid met mensen. avonden in eenzaamheid en me afvragen, waarvoor het allemaal dient.

Dagen, dat het minder eenzaam voelt. Ik denk, dat het voor velen, moeilijk is, om contacten te krijgen, waar je, je op je gemak voelt en je geborgen voelt. Het alleen is ook zwaar.

Nou ik snap je heel goed mensen eisen steeds meer je moet altijd maar vrolijk zijn en positief maar terwijl dat onmogelijk is met alle rot dingen die je door maakt met fam of buren of wie dan ook

Hoi anoniem,

Probeer je denkwijze te veranderen hoe moeilijk het ook klinkt, je gedachtes van nu bepalen je toekomst. Zijn er negatieve/bange gedachtes waar je in het verleden aan dacht uitgekomen? Dan is daar je bewijs.

Wees sterk, en wees dankbaar voor wat je hebt. Zodra je je rot voelt pak een pen en papier en schrijf alles op waar je dankbaar voor bent, dat kan een dak boven je hoofd zijn, de kleding die je draagt, je rekeningen die je kan betalen, je gezondheid enzo enzo ,,, Probeer je gedachtes te trainen verander je negatieve gedachtes te veranderen in leuke gedachtes, bijv het leukste moment uit je leven. Beeld het je in en en probeer dat zolang mogelijk vast te houden.

Ik hoop dat je het probeert , en wens je veel geluk en succes.

Klopt wel wat jij zegt over de vertrouwen in de mens word wel minder daardoor,er zullen vast wel goede m en een zijn ,maar de eisen wat men legt op mensen is zo hoog!.Probeer via sport in contact met te komen,ga een hobby zoeken je bent te jong om jouw leven zo te leiden.Sterkte

Hey! dit probleem is voor mij zo herkenbaar dat ik even een berichtje wilde plaatsen! Ik mis ook de ECHTE connectie met mensen al ben ik daar niet zo verdrietig over dat ik er regelmatig van moet huilen.

De eenzaamheid wordt mij ook wel eens te veel en ik kom ook het huis niet uit (ben 21).

Zou je het leuk vinden om eens via social media contact te maken??

Ben erg eenzaam heb geen fam heb hart falen en wil graag een vriendin om mee te praten

Hallo,

Ik zou het wel leuk vinden om met iemand van jullie in contact te komen! Iemand daar interesse in? Om gezellig te kletsen, wandelen of noem maar op!

Hoi ik herken me in verhalen van jullie ik heb het zelfde geen familie weinig mensen die echt om je geven!!! Als iemand mij wilt appen graag ik heb 2 hinden en ga vaak wandelen alles draait om mijn honden mensen hebben me echt teleurgesteld app me als je contact wilt lekker uit eten strand wandeling a hoor graag iemand groetjes Lala is niet te me echte naam als je apped krijg je me naam natuurlijk ik woon in Westland

Ik herken in al jullie verhalen wel wat.
Het is zo jammer dat zoveel mensen dit zelfde probleem hebben, maar dat het toch zo moeilijk is om met deze lotgenoten in contact te komen. Misschien speelt schaamte een rol, of afstand, of vertrouwen in andere mensen, eigenwaarde? Ik heb vaak gedacht om een site te maken voor mensen die eenzaam zijn en op deze manier mensen met elkaar in contact te brengen. Ik wens iedereen veel sterkte toe en hoop dat we elkaar gaan vinden!!!

Ik heb precies hetzelfde als u had graag een vriendin of vriend ,,woon in Maastricht

Ik ben ook alleen en zoek ook een maatje waar je mee kan pr a ten
Ben 78 jaar en weduwe geen kinderen of fam zeereenzaam
Groet b ea

het al zolang dat ik ziek ben voel me heel éenzaam en achtergelaten vertrouw niemand meer

Ik heb een dochter en kleinkinderen maar ben door omstandigheden in een dorp terecht gekomen waar ik niemand ken.
Gelukkig heb ik mijn honden bij me maar ben eenzaam zelfmoord komt steeds vaker voor mailen appen lijkt me leuk wandelen met de honden woon in brabant

Voel me na mijn scheiding erg eenzaam. Wil graag in contact komen met mensen, maar hoe.....

💜💜💜💜 mooi geschreven

Hoiii, dat klinkt vreselijk zeg. Werk je ook niet? En ben je man /vrouw
Wat is je leeftijd

Hallo .ik ben een vrouw van 64 en vreselijk eenzaam.ik woon sinds 1 jaar in andere woonplaats en heb geen contact.ik heb ook vaak idee her hoeft niet meer van mij.niemand begrijp het en bagatelliseert het.vreselijk.en vroeger ook vaak tegen verkeerde mensen aangelopen.hoe moet het verder??

Hallo,hier ook zo...4 maanden geleden gescheiden geen kinderen en ik werk thuis als zelfstandige,kort om de hele dag thuis!
en (vreselijk) eenzaam.nooit gedacht mij zo te voelen.
ik ben een man van 42 jaar

Ben 8 jaar geleden gescheiden, in de loop van de jaren heb ik nagenoeg geen vrienden, familie die ik nog zie.
Ook mijn kinderen zie of hoor ik bijna niet.
Gelukkig heb ik mn werk nog, al ga ik daar tegenwoordig met tegenzin naartoe.
Horeca, weinig te doen, verplicht mondmasker dragen.
Hoe ontmoet je in deze tijd nieuwe mensen.
Voel me al zolang alleen en eenzaam.
Ben nu 59 jaar. Van mij hoeft het allemaal niet meer.

Geniet ervan.

Als je met mensen bent moet je gaan letten op profileren.

Als je echt vrienden wilt, moet je er even op uit, en je borst vooruit.

Is het raar om je eenzaam te voelen en je dat in theorie waarschijnlijk niet bent?
Ja, ik had liever een partner gehad waarmee ik samen zou kunnen lachen en beleven. Nu val ik steeds op mannen die mij graag vernederen, nee liefdesverdriet is het niet.
Ik heb wel angst om geen potentiële partners tegen te komen. Ik schreef mij in op een betalende datingsite (een grote). Een even grote ontgoocheling, als ik de wanhoop niet kan aflezen op de gezichten van de mannen dan komt dit naar boven in een chat. En als ik dan een zeldzame match tegenkom dan krijg ik natuurlijk geen antwoord. Ze zeggen dat een mens hard is, maar soms voel ik mij niet zo mens.
Het leven is meer dan partners en kinderen maken, nu moet ik toegeven dat ik dat een leuke aanvulling zou vinden.
Ik probeer te genieten van de dagjes, ook al zijn ze niet altijd even boeiend. En ik verzorg mijzelf met mij mooi te maken, te studeren, mijn talenten te gebruiken, mijn huis op orde te hebben en van vrienden en familie te genieten.
Maar op een dag als gisteren, als je nood hebt aan een babbel en niemand antwoordt dan gaat die sterke mens in mij weg. Dan voel ik mij verdrietig. Het is zoals wachten op Godot, je wacht en kijkt uit naar een antwoord dat niet komt...nooit zal komen.
Gekke wereld, dat mij soms een beetje minder sterk maakt. Maar nee gek laat ik mij er niet van maken. Ik durf alvast wel geloven dat ik nog veel ga kunnen lachen :-), want lachen is aanstekelijk...

Helaas veel herkenbare verhalen. Heb zelf ook vaak de deksel op de neus gekregen. Vriendinnen die ik steeds minder zag een pittig huwelijk, nu ex. Een moeder die haar zoon leuker vindt als haar dochter. Dan kan ik me toch niets anders voelen als een niet leuk persoon. Daarom zoek ik geen nieuwe vriend of een vriendin, wil ze niet met mij opzadelen. Maar deze eenzaamheid is ook niet fijn. Mss toch maar eens proberen mensen te ontmoeten. Verder ben ik wel een vrolijk persoon hoor, aan mij merkt niemand iets. Ben geen wrak.😉
Ik woon in Drachten en zal graag met een leuke veertiger in contact komen. Weet alleen niet hoe dat hier kan.
Groetjes, Jade

Ik vroeg mij af van welke datum deze berichyen zijn.ik kan dat nergens vinden. Ik bedoel als ik reageer op een bericht uit 2018 is dat niet handig groetjes Anita

In al deze berichtjes herken ik mezelf ben ook alleen eenzaam lukt me niet meer om aansluiting te vinden
Natuurlijk ben ik ook teleurgesteld zo vaak ik was alleen goed om de ander weer op weg te helpen
En als het goed gaat dan kennen ze je niet meer
Nu ik ouder ben vliegt het me aan en wordt ik er erg verdrietig van
Ben een vrouw van 64 en ja eerlijk ik sta niet meer vooraan om iemand te helpen wil zelf nu zo graag eens geholpen worden beetje steun wat liefs samen wat ondernemen je verhaal bij elkaar kwijt kunnen en dan genieten van leuke dingen niet blijven hangen natuurlijk
Lekker wandelen fietsen fotograferen hapje eten
zwemmen uitstapje maken maken maar niet alleen dat doe ik dus niet
Sterkte allemaal

Dat heb ik ook. De meeste mensen begrijpen je niet. Ik zou graag iemand leren kennen om leuke gezellige dingen mee te doen.
Mijn man heeft andere hobby's en ik wil eens graag lachen enz.

Ik leef ook al jaren alleen, telkens als ik mensen ontmoet ben ik open en eerlijk, en heel vrijgevig, met kleine dingen, heb het niet breed, maar ben blij met het beetje dat ik heb, en toch loopt het steeds slecht af bij andere mensen, alsof er een jaloezie is tegenover mij, ik doe dan zo veel voor die persoon, vriend of vriendin en dan plots ben ik niet meer welkom, ik heb steeds het gevoel dat als ik niet buigend of onderdanig ben ze mij afkeuren. En dat is het nu net, echte vrienden zouden toch open moeten staan, je in elk opzicht respecteren, heb steeds het omgekeerde gevoeld en meegemaakt, blijkbaar ontmoet ik de verkeerde mensen, waardoor ik nu heel erg wantrouwig ben geworden, tot zelfs angst om nieuwe contacten te maken, omdat ik steeds ontgoocheld wordt, ik voel me zo eenzaam dat ik mijn moment af wacht om weg te trekken 'naar het buitenland, omdat ik het zo zat ben hier in België, maar heb geen idee waarheen, al die schijnheiligheid, en valse mensen die er rondlopen hier, denk dat ik wil vluchten, mijn droom waarmaken, misschien in Frankrijk of Italië of Spanje denk ik dan, ik wil zo graag terug blij zijn, lachen en genieten van kleine dingen, oud worden met leuke verdraagzame, blije mensen, zo ben ik ook altijd geweest, doch ik loop blijkbaar tegen de verkeerde mensen aan die mijn goedheid misbruiken. Ik droom ervan bij iemand te kunnen wonen die een B&B heeft of boerderij of iets dergelijks, in het buitenland, die ik mag of kan helpen ofzo, en zo niet eenzaam te moeten eindigen, ben nu bijna 55jaar in December '21 en hoop echt die droom te kunnen realiseren. Mijn vader heeft me als kind altijd vernedert en onderdrukt, ik mocht niks,mijn partner idem. Vandaar dat ik ben gescheiden,dit kon zo niet langer, ik wil gewoon gelukkig eindigen.

Ik ben best heel gelukkig, alleen mis ik een soort vriendin. Hou van veel gezelligheid en heb ook wel een rijbewijs en mag ook graag auto rijden, maar wil niet op vakantie, want ik ben al in heel wat landen geweest. Wat ik wel heel leuk vind is ergens een restaurantje pakken voor een kopje koffie te drinken of een hapje te eten. Mijn hobby is lezen schrijven en een beetje piano spelen.
Hopelijk krijg ik een antwoord op mijn schrijven en is er iemand die een beetje de zelfde wens heeft dan ik. Veel liefs van mij Carla

Ik weet wat je voelt, heb zelf vier zussen, allemaal anders en geen aandacht voor elkaar, daarom wil ik best met jou in contact willen komen om te zien wat er bij ons nog te redden valt. Ik ben in ieder geval wel gelukkig, maar moet het wel alleen doen.
Hoor ik nog wat van jou, ik woon in het Oosten van het land.

Wellicht een huisdier, ga ik ook doen. Ben je niet helemaal alleen

Zeer herkenbaar, lijkt wel alsof deze dagen in eeuwigheid duren vandaag eerste kerstdag geen telefoontjes gehad van niemand alsof je niet bestaat. Vanochtend heb ikzelf een paar mensen een app gestuurd met kerst groet. Ik kreeg reactie terug dat was dat.

Ik weet gewoon weg geen houding meer naar mensen ik mis het zo enorm. Is dit het leven, wordt gezegd hou vol. Doet allemaal zoveel pijn. Wanneer wordt het dragelijk dit houd toch niemand vol. Morgen tweede kerstdag niks op de planning o ja een boek lezen.

Ja Anoniem,

En dan zie ik al die vrolijke mensen,gezinnen op de tv. (Top 2000)Dan krijg ik het gevoel er niet bij te horen. Ik woon alleen en voel mij daar ook minderwaardig door. Ik voel mij sinds 2014 steeds eenzamer. Gelukkig heb ik mijn werk nog maar ook daar voel ik mij depressief en er niet bij horen.
Ik hoop voor iedereen dat het komende jaar wat lichtpuntjes gaat brengen want nu is elke dag een enorme sleur en is het bijna overleven.

ik heb dit ik ben 13 en heb tit al van mijn 4 jaar ik weet alles van elke dag nog zo goed ik voel me alleen verdrietig heb altijd ruzie met iedereen niemand ziet me staan ik ben de seut van de school ik werd ook gepest nu nog eigenlijk niemand helpt me of doet er iets aan ik wil nie da het met andere gebeurt dus ik probeer iedereen altijd te helpen ik krijg alleen nooit iets terug

ik kan wel meedenken, en heb ook mee leiden met deze menden die dit geschreven hebben, maar ik weet niet wat ik terug kan zeggen. mijn leven gaat aan mij voorbij. dat is zo, en voel het ook zo.

Na ervaringen va n mensen hier gelezen te hebben, vraag ik me af waarom op deze site geen mogelijkheid is te reageren EN in contact te komen, zo spijtig……

Groetjes en allemaal veel sterkte toegewenst!

denk net zo,ook ik kom mensen tegen in deze wereld die de ook leeg zijn

Ik ben heel eenzaam en alleen en ik ben 69 jaar Ik weet niet meer hoe ik hier doorkom
Zou graag een maatje vinden om eens een babbeltje te doen maar ga zelden buiten
Ik woon in West vlaanderen

Ik heb nou net hetzelfde verhaal. Toen mijn echtgenote nog leefde. was ik meestal blijgezind. . De diagnose was gesteld. mijn vrouw had leukemie . 2 dagen later was ze verlamd. en moest ik de boodschappen alleen doen. Voor die tijd deden we alles samen . Ik kon dan ook makkelijk in contact komen mat anderen. vooral mannen. want ik ben gehuwd met een vrouw maar ban al altijd gay geweest . In die tijd midden vorige eeuw dan moest je trouwen of vrijgezel blijven. Ik had een metgezel . Niet de ideale. maar toch een metgezel . Die ook oprecht om mij gaf . Nu is ze 9 weken geleden b egraven. en zit ik hier hoog in mijn eksternest alleen . Van s morgens tot s avonds alleen. . Eventueel vlug boodschappen doen ... Veel wakker worden en we diep ongelukkig voelen. . Ik herken dat gevoel van je ongelukkig voelen . Tranan lopen over mijn wangen. Het verdriet is onstuitbaar . Ik mis familie. . Familie beseft niet hoe eenzaam je kan zijn . Ik mis andere mensen om mee te praten . Ik wil vooral mannen ontmoeten. . Om voor altijd mee te leven en gelukkige dingen te doen. te wandelen. ye babbelen. koffie mee te drinken ...Het is zo erg .

Zou graag incontact willen komen met lotgenoten

Het is zo herkenbaar. Je denk fijne en leuke mensen om je heen te hebben tot dat ... Waarom?? Wat bezield d'r mens om met andermans gevoel te spelen je te belazeren en te bedonderen zijn zoveel dagen in mijn leven dat ik denk het is klaar het is over weg hier . De pijn waar mee je rond loopt en verdriet kan je niet verwerken ...

Heel herkenbaar

Ik ben 55 jaar, geen kinderen en heb al 20 een fijne relatie, met mijn partner. Ik heb dat gevoel ook, ik heb mijn leukste tijd wel gehad, met veel vrienden en vriendinnen in het verleden, gezellige familiebijeenkomsten (bij tantes, ooms, neven en nichten) etc. zijn er voor mij niet meer sinds 2019. Ik heb sinds 2019 een moeizaam contact met ouders, die mij keer, op keer een nieuw trauma bezorgen, mij negeren, buitensluiten mij afwijzen etc. Vermoedelijk is het contact met mijn broer en schoonzus hierdoor ook van beide kanten minder geworden. Dan te bedenken, dat ik tot tweemaal toe, zo uit had gekeken, naar een gezellig samenzijn, met ouders en mijn broer en diens gezin, en dat dit weer eens, door mijn ouders is verpest. Sinds kort heb ik ontdekt, dat het voor mij blijkbaar meer een gemis is, dat ik het contact met mijn broer en diens gezin, niet meer heb, dan andersom en dat doet pijn. Wie blijf er dan nog over en hierdoor ga ik nog meer vermijden, dan ik al deed, zelfs met een lieve achternicht, met wie ik al jaren intensief email contact had, ga ik nu uit de weg.
Ik heb een half jaar geleden, voor het laatst iets leuks ondernomen buitenshuis en ga eigenlijk maar eens in de paar weken naar buiten, voor een wandeling, mede door veel lichamelijke klachten Ptss/vermijdingsdrang/Trauma (licht angstig en lichte depressie) en sinds kort geestelijk uitgeput. (waardoor ik gestopt ben met vrijwilligerswerk, als ook het doen van cursussen) Het enige waar ik nog plezier uit kan halen, is mijn creativiteit en het zelf maken, van poppenhuis miniatuur meubels etc. Maar wat ik wil is gewoon wat leuke contacten, buitenshuis. Poppenhuis miniatuur maken, is beslist niet voor ouderen, wat ik overigens altijd heb gedacht, maar dingen in huis doen, kan altijd nog als je straks/ooit helemaal aan huis gekluisterd blijk te zijn.
Ben wel heel blij, met mijn partner en twee katten; als ik mijn man niet meer zou hebben, wat heb ik dan nog om voor te leven, mijn lieve katten, maar die hebben ook niet het eeuwige leven. Ik weet het: ik moet mijn zegeningen tellen, maar dat valt verdomd niet mee.
Als ik dan terug kijk, naar het leven, wat ik vroeger had, met zoveel sociale contacten, uitjes, met anderen etc.