Eenzaamheid komt overal voor

Ik ben 77 jaar. 53 jaar gelukkig getrouwd.

Onze zoon is 9 jaar geleden overleden


Dat was en blijft een groot verdriet waar wij mee moeten leven.

Ik heb tot 2 jaar geleden voor mijn hoogbejaarde moeder gezorgd. Met mijn grote verdriet toch vrolijk moeten zijn voor mijn moeder.

Door deze verdrietige omstandigheid ben ik vriendinnen kwijt geraakt.

Na dood van mijn moeder ben ik gemigreerd naar het buitenland. MALLORCA.

DAAR woont onze schat van een dochter met onze kleinkinderen. Genoeg om dankbaar voor te zijn.

Alleen ik mis hier generatiegenoten.

Kinderen goed contact mee toch hun eigen leven met werk en pubers in huis.

Spreek wat Spaans. Maar een eigen leven opbouwen is moeilijk hier.

Niemand die iets van mij weet. Nienand due mijn zoon heeft gekend.

Ben bang voor de toekomst wat als ik hulp nodig heb. Er zijn hiet geen activiteiten voor ouderen.

Men groet is aardig. Daar blijft het bij.

De bel gaat nooit. Contact met nederland verwatert nog meer.

Alhoewel ik mensen uitnodig om te komen logeren.

Onze dochter is enorm gelukkig dat wij deze stao hebben genomen.

Mede door het ouder worden en ons iets gebeurt zou ze onverdragelijk vinden als wij in nederland hadden gebkeven.

Nu denk ik mijn eiigen leven is er niet meer.

De paar echte vriendinnen mis ik.

Echt gesprek het vertrouwen van een vriendschap iets ondernemen zonder je man.

Het is moeilijk op oude leeftijd met het verlirs van een zoon i het buitenland een klein sociaal leven te krijgen.

Verder wens ik allen het beste.

Eenzaamheid komt overal voor. Zeker bij het ouder worden. Toch probeer onze zegeningen te tellen en blijf openstaan.

Wie weet komt er nog wat op ons pad.