Eenzaamheid; de stilte. Ik kan er niet meer tegen. Ik ben een alleenstaande moeder van 45 jaar met een dochter van 14 jaar. Wij hebben het nodige meegemaakt met de vader van mijn dochter, inmiddels is hij overleden. Maar hierdoor heb ik ook het gevoel gekregen dat ik niet meer over hem kan praten - als reactie, hij is er toch niet meer, hij kan jullie niks meer doen -. Terwijl de angst nog in mij zit. Ik heb geen vrienden, de vrienden die ik had vinden mij te stil, en saai omdat ik alleen af en toe een keer mee kan als ze uiteten willen gaan. Ik heb ook de zorg voor mijn ouders, mijn moeder is 75 jaar en hart patiënt en mijn vader is 81 jaar en dement. Daar gaat veel van mijn tijd inzitten en de tijd die ik over heb, besteed ik aan samen zijn met mijn dochter. Ben ik zo raar? Op mijn familie kan ik niet bouwen.
Anoniem
> 2 jaar geleden
