Er schort grondig iets aan onze maatschappij.

Hallo iedereen,
ook ik voel me erg eenzaam.
Vannacht (het is 1.50 u) kan ik niet slapen omdat ik hartkloppingen heb en bijna een paniekaanval.
Ik ben het kind van ouders die al gehuwd waren geweest en ook al kinderen hadden...ik werd het schakelkind (zo voelt dat: alsof ik aan iedereen vastgehaakt was... maar mijn 2 halfzussen en halfbroer niet aan mij). Nu zijn mijn ouders overleden en mijn halfsiblings hebben hun leven waar geen plaats is voor mij omdat dat hen aan het gebroken huwelijk van hun ouders doet denken.
De man waar ik 20 jaar een relatie mee had - de vader van mijn zoon - had ook al kinderen uit een vorige huwelijk en zijn dochter heeft me zo goed als ze kon buitengesloten en gepest tot ik met mijn zoon ben weggevlucht om niet ziek te worden. Haar vader, mijn man van toen, geloofde mij niet en gaf mij de schuld. Nu gaat mijn zoon op kot en hij is nu erg veel op vakantie. Hij gaat een lange zware studie doen en ik blijf helemaal alleen achter.
Ik vind het leven erg zwaar zo alleen en soms wilde ik zelfs dat het over was. Heb altijd mijn best gedaan en was hartelijk...had alles in huis om een goed leven te krijgen. Maar als schakelkind en daarna als stiefmoeder... zat ik in de verkeerde positie.
Nu probeer ik recht te krabbelen... geen idee of ik nog eens in mijn leven een lieve partner zal vinden die eerlijk is en niet huichelt.
Ik merk dat dit opschrijven mijn lichamelijke symptomen doet dalen. Ik beeld me in dat iemand luistert naar mijn pijn... zo zie je maar dat inbeelding van compassie al wat kan helpen.
Ik hoop dat ieder van jullie een oplossing vindt .
Dank voor het lezen.
Wij mensen zijn sociale wezens...eenzaamheid is erg voor onze hersenen.
Er schort grondig iets aan onze maatschappij.
Grts