Heb ik bindingsangst?

Ik heb alweer een hart gebroken, en ook nog een leven verwoest. Mijn beste vriendin die vertelde mij dat ze denkt dat ik bindingsangst had. Maar he? Bindingsangst? Ik heb er natuurlijk wel eens van gehoord, maar dat heb ik toch niet? Dit is mijn verhaal:

Jaren struggle ik al met relaties, ik vind het heerlijk om te daten en om met iemand gewoon lekker over de dagelijkse dingen te praten. Het gevoel wanneer je dat berichtje binnen krijgt van die ene leuke jongen, het gevoel van een eerste date. Het gevoel van 'gewild' te zijn. Ja, dat vind ik heerlijk! Maar, na een poosje zie ik er toch vanaf, ik ben eigenlijk helemaal niet toe aan een relatie. Nu heb ik toch echt wel een aantal (korte) relaties gehad hoor, maar wanneer de spanning ervan is en wanneer dingen toch eigenlijk wel serieus worden, loop ik liever weg.

Ruim een half jaar geleden ging ik alleen op reis, ik wilde mijzelf eens tegenkomen, ik had een zwaar jaar achter de rug en wilde gaan uitvogelen wat ik nu eigenlijk wil in mijn leven. Ik leerde daar een ontzettend leuke jongen kennen, het klikte meteen! We hebben een aantal dagen samen doorgebracht, maar ook toen weer zei ik dat ik het erg gezellig vond maar niet meer wilde, ook omdat hij niet uit hetzelfde land als ik kwam, wilde ik het liefst laten voor wat het was.

Hij vloog terug naar zijn eigen land, en ik had nog ruim 2 weken te gaan. Toch merkte ik dat ik graag contact met hem opzocht en hebben we zo nu en dan geskypt. Eenmaal thuis vertelde ik zelfs aan mensen dat ik iemand had leren kennen en dat we nog leuk contact hadden. Na een aantal weken besloten we elkaar te bezoeken.

Ik ben drie weken daar naar toe gegaan en we hadden een fantastische tijd. Er ging zelfs even door hoofd 'is dit hem dan? Is dit de ware?' Hij wilde na die drie weken heel graag naar Nederland komen om te werken en om met mij te zijn.

Ik had mn twijfels, maar ook dacht ik als je het niet probeert weet je het niet! 2 maanden erna was het zover, hij zou volgende week hier naar toe vliegen. Hij had zijn baan en zijn huis opgezegd. En toen kreeg ik het benauwd. Dit is een hele serieuze stap en ik ben hier helemáál niet klaar voor. Ik wil niet samen wonen met iemand die ik eigenlijk maar 3 weken heb gezien.

Ik raakte totaal in paniek, ik kon hem ook niet meer vertellen dat ik er van af zag. Het was al te laat. Hij heeft zijn leven opgegeven, voor mij. Ik moest dit aangaan, ik moest dit proberen. Het moment dat ik hem zag op Schiphol, was lang niet zo blij als de vorige keer. Ik kon het niet, en ik moest het eerlijk vertellen.

Op dat moment ben ik gaan praten, met familie en vrienden, vooral mijn beste vriendin concludeerde dat ik bindingsangst heb. Bindingsangst? Natuurlijk niet. Want mensen met bindingsangst durven niks aan te gaan, zelfs geen date.

En ik houd van daten! Na enkele uren het internet plat gelezen te hebben over jawel "bindingsangst" zag ik veel symptomen voorbij komen die exact gepaard gaan met mijn love life. Ik heb bindingsangst. Ik heb een grote fout gemaakt, en ik weet nog niet hoe ik mezelf dit kan vergeven. Ik ben bang, doodsbang. Want het is zo ver gekomen deze keer, wat staat mij nog meer te wachten?

Ik heb besloten in therapie te gaan, ik wil aan mezelf gaan werken. Maar mijn verhaal delen, met mensen die mij misschien eventueel, ookal is het maar een heel klein beetje, kunnen begrijpen, zal mij al beter doen voelen. Want wat ik heb gedaan, is onbeschrijfelijk. Wat ik voel als ik dingen serieus worden, is niet uit te leggen.

Mensen om mij heen begrijpen niet wat ik voel, en wat er door mijn hoofd heen gaat. Ik wil niemand kwetsen, maar toch doe ik het. Als er hier iemand tips heeft hoe zij een manier hebben gevonden om hier mee om te gaan, please let me know in the comments! Want ik ben op dit moment even radeloos. Bedankt voor het lezen van mijn verhaal.