Hallo allemaal,
Mijn naam is Lisanne en ik ben nu 26 jaar oud. Als ik terugdenk heb ik eigenlijk al zolang ik me kan herinneren altijd al last van negatieve gedachten en gevoelens last gehad. Met periodes van betere en mindere tijden. Op dit moment zit ik weer in een mindere tijd. Ik vind het altijd lastig te verwoorden waar ik nu precies last van heb. Ik loop de hele dag rond met situaties die gebeurd zijn en koppel alles negatief naar mezelf. Ik krijg dit niet omgedraaid. Ik heb al meerdere psychologen bezocht, medicatie geprobeerd, maar niks helpt.
Doordat ik mezelf veel afzonder in deze periodes ben ik vrienden verloren. Echt goede vrienden waren het in mijn ogen niet, want we zagen elkaar alleen voor leuke dingen en voor negativiteit was geen plaats. Ondanks ik me afzonder ben ik een ontzettend sociaal persoon. Mijn sociale kring is echter in de loop der tijd minimaal geworden door eigen toedoen.
Even kort over mij. Ik studeer aan de universiteit, pedagogische wetenschappen. Ik woon samen met mijn lieve hondje en heb sinds een paar maanden een fijne vriend. Hij is echter niet zo'n prater en omdat ik niet weet hoe ik mijn negatieve gevoel uit kan leggen voelt het of ik er toch alleen voor sta. Ik heb goed contact met mijn familie die in de buurt woont. Ook bij hen kan ik terecht, maar ik word niet begrepen. Verder heb ik een baantje van 24 uur in de week bij een restaurant sinds kort. Ik heb het daar ontzettend naar mijn zin. Van de buitenkant lijk ik een vrolijk gelukkig persoon die altijd met een glimlach rondloopt.
Maar nu komt het. De dag gaat vaak al direct mis omdat ik ontzettend veel moeite heb mijn bed uit te komen. Ik kan als ik wil hele dagen in bed doorbrengen dat ik er alleen maar uitkom voor het hondje. Ik merk dat ik al lang smoesjes verzin om maar onder afspraken uit te komen als mijn hoofd er niet naar staat. Waar ik dan achteraf vaak spijt van heb. Nu worden deze smoesjes steeds heftiger en ik heb het idee het niet meer in de hand te hebben. Van de week heb ik op mijn werk gezegd dat mijn vader in het ziekenhuis ligt, terwijl die niks mankeert. Het lukte me gewoon niet mijn bed uit te komen ben uiteindelijk tot 5 uur blijven liggen. Hoe slecht ik me ook voel over zo'n smoes (en dit is niet de eerste heftige smoes). Ik blijf ermee doorgaan. Ik zou zo graag een goed ritme krijgen, op tijd opstaan, een fijne vrije dag of werkdag hebben en de avond afsluiten met een fijn gevoel. Gewoon gelukkig worden van mijn ontzettend lieve vriend, hondje en mijn leven. Het lukt me gewoon niet.
Nu ben ik heel benieuwd of meer mensen dit ervaren en weten waar ik over praat.
Mijn naam is Lisanne en ik ben nu 26 jaar oud. Als ik terugdenk heb ik eigenlijk al zolang ik me kan herinneren altijd al last van negatieve gedachten en gevoelens last gehad. Met periodes van betere en mindere tijden. Op dit moment zit ik weer in een mindere tijd. Ik vind het altijd lastig te verwoorden waar ik nu precies last van heb. Ik loop de hele dag rond met situaties die gebeurd zijn en koppel alles negatief naar mezelf. Ik krijg dit niet omgedraaid. Ik heb al meerdere psychologen bezocht, medicatie geprobeerd, maar niks helpt.
Doordat ik mezelf veel afzonder in deze periodes ben ik vrienden verloren. Echt goede vrienden waren het in mijn ogen niet, want we zagen elkaar alleen voor leuke dingen en voor negativiteit was geen plaats. Ondanks ik me afzonder ben ik een ontzettend sociaal persoon. Mijn sociale kring is echter in de loop der tijd minimaal geworden door eigen toedoen.
Even kort over mij. Ik studeer aan de universiteit, pedagogische wetenschappen. Ik woon samen met mijn lieve hondje en heb sinds een paar maanden een fijne vriend. Hij is echter niet zo'n prater en omdat ik niet weet hoe ik mijn negatieve gevoel uit kan leggen voelt het of ik er toch alleen voor sta. Ik heb goed contact met mijn familie die in de buurt woont. Ook bij hen kan ik terecht, maar ik word niet begrepen. Verder heb ik een baantje van 24 uur in de week bij een restaurant sinds kort. Ik heb het daar ontzettend naar mijn zin. Van de buitenkant lijk ik een vrolijk gelukkig persoon die altijd met een glimlach rondloopt.
Maar nu komt het. De dag gaat vaak al direct mis omdat ik ontzettend veel moeite heb mijn bed uit te komen. Ik kan als ik wil hele dagen in bed doorbrengen dat ik er alleen maar uitkom voor het hondje. Ik merk dat ik al lang smoesjes verzin om maar onder afspraken uit te komen als mijn hoofd er niet naar staat. Waar ik dan achteraf vaak spijt van heb. Nu worden deze smoesjes steeds heftiger en ik heb het idee het niet meer in de hand te hebben. Van de week heb ik op mijn werk gezegd dat mijn vader in het ziekenhuis ligt, terwijl die niks mankeert. Het lukte me gewoon niet mijn bed uit te komen ben uiteindelijk tot 5 uur blijven liggen. Hoe slecht ik me ook voel over zo'n smoes (en dit is niet de eerste heftige smoes). Ik blijf ermee doorgaan. Ik zou zo graag een goed ritme krijgen, op tijd opstaan, een fijne vrije dag of werkdag hebben en de avond afsluiten met een fijn gevoel. Gewoon gelukkig worden van mijn ontzettend lieve vriend, hondje en mijn leven. Het lukt me gewoon niet.
Nu ben ik heel benieuwd of meer mensen dit ervaren en weten waar ik over praat.
Lisanne
> 2 jaar geleden
