Het enigste wat me op de been houdt is m'n werk

Hoi ik ben 41 jaar,woon in Rotterdam en heb al heel mijn leven last van depressies.
Rond me 30 ste kreeg ik de diagnose borderline.
Daardoor ben ik ook achter gekomen dat er maar weinig mensen zijn die je (kunnen)helpen als je in een noodsituatie zit.
Ik heb een heel klein netwerk bijna geen familie gelukkig nog wel mijn moeder en stiefvader en nog een tante.
Maar me moeder kan het ook niet meer goed aan ,heeft zelf ook geen makkelijk leven gehad maar ze is de enige waarvan ik weet dat ze onverwaardelijk van me houdt en me altijd zal proberen te helpen.
Ik ben zo bang om haar te verliezen,en er dan letterlijk er alleen ervoor te komen staan.
Ik heb nog 3 vriendinnen maar ook die hebben hun eigen leven, en aangezien ik me zo vaak niet goed voelt staan ze ook niet gelijk aan de deur of bellen ze een x naar me om te kijken hoe het gaat.
Ik ben al heel lang single en heb geen kinderen mede door mijn depressies.
Als ik een keer iemand in vertrouwen nam en vertelde hoe ik me voelde werd er regelmatig misbruik van me gemaakt.
Ik vertrouw niemand meer ik heb zoveel ellende meegemaakt in me leven.
Ik heb tig therapieen gehad en ben volgens de psychologen uitbehandeld.
Wel slik ik antidepressiva maar geen idee of het daadwerkelijk werkt
Ik ben ontzettend bang voor de toekomst,
Het enigste wat me nu op de been houdt is me fulltime werk als gastvrouw bij dementerende mensen.
Het meest op me gemak ben ik bij kwetsbare mensen en het gekke is dat ik naar hun verhalen luister ,en hun graag wil helpen omdat ik weet hoe het is om je rot en eenzaam te voelen.
Ik ben niet alleen maar mijn depressie diep van binnen ben ik een lief persoon, maarook iemand die hunkert naar gezien te worden.