15 jaar geleden op 15 mei is mijn Andy overleden aan de gevolgen van een stamceltransplantatie om zijn leukemie te bestrijden. Ik bleef achter met mijn twee dochtertjes toen 9 en 7 jaar. Met vallen en opstaan maar vooral veel positiviteit nam ik mijn leven in handen en lukte het mij om samen met mijn meisjes terug gelukkig te worden, ondanks het groot gemis. Nu 15 jaar later heb ik twee prachtige volwassen zelfstandige dochters die sterk staan in hun leven met fijne sociale contacten. Alleen bij mij lukt het niet. 10 jaar na het overlijden, mijn dochters waren toen 17 en 19, had ik het gevoel dat mijn veerkracht op was, uitgeput. Ik voelde mij hier ook niet meer nodig, mijn dochters studeerden goed, hadden een vriend. Het gemis werd alsmaar groter ook al minderde de pijn. Ik had ook enkele steeds zeer kort durende ontmoetingen, van relatie was eigenlijk geen sprake, zover kwam het nooit, het ging mij niet af en telkens krabbelde ik terug. Ondanks gesprekken met verschillende psychologen waarna het dan telkens beter gaat, keert de neerslachtigheid terug en het overheersende gevoel van alleen zijn, het missen, het hier niet meer nodig zijn... dit is de eerste keer dat ik een forum als dit bezoek dus ik hoop lotgenoten te leren kennen die zich herkennen in mijn verhaal, want ik denk soms dat ik gek word. Na 15 jaar zou je toch verwachten dat het beter gaat, maar bij mij is het precies omgekeerd.
Mieke
> 2 jaar geleden
