Het is leeg in me, leeg in m'n hart

Ik heb nooit echt een druk leven gehad en ben nooit echt een sociaal wezen geweest... meer op mezelf, schrijven, tekenen, schilderen... daar lag m'n plezier in. Na een burnout door bedreiging op de werkvloer en genoeg geld uit de rechtzaak die volgde ben ik in feite gepensioneerd toen ik 35 was, en heb ik mezelf nog verder teruggetrokken uit het sociale leven, vond door toeval een vrouw, trouwde maar beiden geen kinderwens.
En nu ik 52 ben zie ik geen plezier meer in ook maar iets te doen. Ik heb geen focus meer, en de droom om er ooit iets mee te kunnen, aanzien te vinden, is kwijt. En daarmee ben ik mezelf kwijt. Ik vul tijd, tv series, Youtube, doe wat noodzakelijk is in huis maar eigenlijk niet meer dan dat want ik kom niet in beweging, en haat mezelf erom wat de boel niet echt beter maakt. Start projecten met hoop op inspiratie maar maak niets af, maak lijstjes voor overzicht van de projecten tot zo specifiek dat elk deel maar een uur werk is, en af en toe lukt het me daar iets van te doen... een stap verder, zoveel stappen nog te gaan.
M'n vrouw ziet het met lede ogen aan, weet dat ze er weinig aan kan doen, dat het een gevecht is in me, en accepteert het gelukkig, want de angst haar kwijt te raken naast mezelf al kwijt te zijn is groot. En die angst is zo ongeveer mijn enigste motivatie nu om nog iets gedaan te krijgen.
Ik mis mensen, maar mis ook de energie en de sociale kunde om nog contacten te maken, irriteer me snel aan mensen ook... Zo eens in de week ga ik koffie doen in de plaatselijke koffie zaak puur om andere mensen om te heen te hebben, hun gepraat te horen...
Ik ben de weg kwijt, als ik de weg ooit al heb gehad... Het is leeg in me, leeg in m'n hart.

Dank je wel voor het lezen, en dank je wel voor dit forum om even m'n ei kwijt te kunnen. Dit te hebben geschreven is een stukje ademruimte.