Het voelt als afwijzing

Ik zie mijn partner erg graag en probeer zelf ook altijd alles wat ik kan in de relatie te steken. Ik ben me heel bewust dat relaties input vragen van beide kanten en vind ik het dus ook belangrijk dat hierover gesproken moet worden. Dit om elkaars verwachtingen te kunnen begrijpen, maar de laatste tijd ligt me iets op de maag waar ik niets mee weet aan te vangen.
Tijd terug vroeg hij of ik op het affectionele vlak iets meer initiatief zou kunnen nemen, wat helemaal oke is. Ik begreep waar hij vandaan kwam. Ik had inderdaad daar wat de bal laten vallen. Nu probeer ik daar heel erg aan te werken want ik hou ook wel van die affectie tussen ons. Maar het is nu al paar keer gebeurd dat we beide wakker worden en dat ik hem vast wil pakken en liefde wil geven. Maar dat hij het negeert of zich zelfs met de rug naar mij keert voor op zijn gsm te kunnen zitten. Soms gaat hij na een hele tijd wel zelf afkomen, maar dit voelt dan heel tweede keuze. Alsof hij eerst gsm nodig heeft voor hij mij wil aanraken. Dit maakt me dan heel boos en gekwetst. Het voelt als afwijzing. Het voelt alsof ik hem hier ook niet op kan aanspreken want hij ziet hier geen kwaad in, terwijl voor mij de zin in affectie en zelfs seks echt wel weg is. Ik heb vanalles artikels opgezocht aan wat hiermee te doen, maar ik raak er niet aanuit. Kan iemand misschien helpen met wat ik hiermee moet doen?