Ik heb het niet getroffen in het leven, al van kindsbeen af. Het gevoel dat niemand van me houdt blijft overheersen. Daarbovenop ben ik gezegend met een resem aandoeningen die niet behandeld kunnen worden omwille van aangeboren ziekte (contra-indicaties medicatie). Dit maakt dat ik me nog meer een kneusje voel...niets van wat ik ooit deed was goed of zeg maar een complimentje waard. Toch heb ik mooie hogere studies afgerond, ben ik verzorgd, misschien wat knap en ga ik goed gekleed. Noch diploma-uitreikingen, noch sportwedstrijden of vele hospitalisaties hebben ooit iemand (behalve mijn echtgenoot) iemand ertoe bewogen mij te steunen. Wellicht moet niemand me, dus laat het leven maar passeren...op een dag ben ik ervan verlost en huilen zal ik nog meer maar ik weet diep in mij dat ik mijn best gedaan heb. Het ware zo mooi mocht iemand eens een compliment geven of me ZIEN staan...Veelal ben ik de eerste om iemand te contacteren maar de mensen hebben geen tijd. Ik zal en wil verder mijn best doen voor anderen en mezelf wegcijferen. Dat troost me...Het leven is wellicht alleen voor anderen mooi. Zelfs dat ben ik niet waard!
NickyB
> 2 jaar geleden
