Mijn levenspartner Maria is op 13 januari van dit jaar overleden aan kanker in de twaalfvingerige darm. Vanaf Juni 2021 heeft ze op bed gelegen en kreeg voeding via een sonde. Alle beperkingen rondom deze klote ziekte waren dusdanig dat zij alleen maar bezig was zich zo comfortabel mogelijk te voelen. Daardoor waren we op een bepaalde manier allebei alleen. Vergis je niet we konden wel praten. Ik heb me kapot gelezen op internet of er nog mogelijkheden waren. Maar uiteindelijk moet je toegeven aan de situatie omdat het alsmaar achteruit ging. Toen de chemo niet aansloeg is er een knop omgegaan bij haar, ze wilde het ook niet meer. Dat was het begin van het eind. Verbazend genoeg is de laatste drie weken heel helder geweest en kon ze bijna niet stoppen met praten. Toen hebben we alles samen met onze kinderen de uitvaart kunnen regelen, afscheid kunnen nemen van iedereen. De laatste week heeft ze in een hospice gelegen en omdat ze niet at is ze steeds zwakker geworden en de avond van 13 januari overleden. Ik ben al die tijd 24 uur bij haar geweest, heb voor haar gezorgd. Ik kan het allemaal heel goed relativeren en mezelf enigszins troosten omdat het een langdurig afscheid is geweest. Ze is 64 jaar geworden en we waren al 45 jaar een setje. Er zit een heeel groot gat in mijn hart en er een stuk van mijn ziel afgehakt. Ik voel me heel alleen omdat het leven voor iedereen doorgaat en er toch niemand een snars van begrijpt. Het is ook niet uit te leggen. Wat je voelt kun je allen laten zien door ter plekke helemaal kapot te gaan. En het lijkt nu na ruim een half jaar of het verdriet erger wordt. Ik heb steeds meer herinneringen die in mijn hoofd oppoppen en dan word ik overvallen en heb ik veel verdriet, lees in huilen uitbarsten, en het enige wat ik kan doen is wachten tot de tijd dingen doet slijten. Ik zal nooit meer zoveel van iemand houden.
Henk
> 2 jaar geleden
