Ik kan een kind nu niet genoeg bieden

Ik ben mijn hele leven al gevoelig voor depressieve klachten. Ook heb ik al die tijd een laag zelfbeeld en ben ik onzeker in alles.
In mijn kinderjaren heb ik mijn vader weinig gezien, omdat hij veel aan het werk was of bij zijn andere vriendin was. Op mijn zesde is mijn lieveling tante overleden, waar ik het erg moeilijk mee heb gehad. Een jaar later zijn mijn ouders gescheiden ( voor de tweede keer ), omdat mijn vader nog steeds een andere vriendin had. Hierdoor ben ik erg gevoelige geworden voor aandacht van mannen/jongens en ben ik hier vooral op de middelbare school veel naar op zoek geweest. Ik wilde gezien worden en mooi, aardig en leuk gevonden worden. Daarna kreeg ik een lange relatie van 9 jaar waarin ik veel op zoek was naar bevestiging dat ik er toe deed en dat ik goed genoeg was. Na deze relatie ben ik in een zwart gat gevallen, omdat ik de relatiebreuk niet kon accepteren/verwerken. Al snel kreeg ik een relatie met de beste vriend van mijn ex, waar ik nu nog mee ga inmiddels drie en half jaar ( en oprecht gelukkig mee ben).
Op de basisschool, middelbare schoon en tijdens de studie ben ik veel gepest, omdat ik "anders" was. Achteraf vermoed ik dat ik hoog sensitief ben.
Op mijn 22e ben ik afgestuurd en kreeg ik een baan, waarna ik na een half jaar last kreeg van vage klachten. Uiteindelijk bleken dit deels klachten van een burn-out, maar ook is na verder onderzoek een hersentumor vastgesteld waar ik een paar jaar maand aan geopereerd ben. De operatie ging gelukkig goed en de tumor is volledig weg gehaald, wel kreeg ik na de operatie last van zwelling in de hersenen waardoor ik tijdelijke halfzijdige verlamming had en geen expressie meer had icm niet meer praten. Gelukkig is dit allemaal bij getrokken en heb ik inmiddels (6 jaar later) hier nog nauwelijks klachten van. Na de operatie dacht ik mijn oude leven weer op te kunnen pakken en gewoon weer verder te kunnen gaan. Ook dacht mijn ex vriend hier zo over en was er weinig ruimte voor verwerking en acceptatie. Ik krabbelde met weinig ups en veel downs weer op. Ik vond uiteindelijk weer een baan en het leven leek eindelijk weer mee te zitten, waarna mijn ex met het bericht kwam dat hij niet verder wilde met mij en ik zo snel mogelijk uit ( ons gezamenlijke ) koophuis moest. Omdat ik nog maar net een baan had en al die maanden er voor niks heb mee betaald aan het huis en nu dus ook nog niet genoeg verdiende om volledig mee te kunnen betalen vond hij dat ik daar niet langer kon blijven, omdat ik het huis toch niet kon betalen in mijn eentje.
Binnen een week ben ik bij mijn vader ingetrokken (inmiddels een goede band mee) en ben ik ondanks het enorme verdriet en de pijn blijven werken, omdat ik vond dat ik dit moest. Na een aantal maanden ben ik gaan samen wonen met een vriendin, wat we 11 maanden hebben vol gehouden. Beide hadden we dezelfde karakter eigenschappen, wat erg heeft gebotst. Maar door de onzekerheid van ons beide hebben wij dit nooit durven uitspreken, waardoor op een gegeven moment de bom is gebarsten. Ik heb een plekje voor mijzelf gevonden, waar ik eindelijk rust heb gevonden. Wel ben ik mijzelf hier tegen gekomen, omdat ik moeite had met het alleen zijn. Ik ben uiteindelijk weer ziek geworden van mijn werk, waarna ik eindelijk ben in gaan zien dat ik professionele hulp nodig had.
Ik ben via een psycholoog gespecialiseerd voor mensen met kanker in contact gekomen met een psychiater, waar is gebleken dat ik een depressie heb. Inmiddels gebruik ik een half jaar antidepressiva, wat redelijk helpt. Ook ben ik doorverwezen naar Lentis waar ik therapie zal gaan volgen. Helaas is hier een wachttijd van 30+ week.
Ik woon sinds een halfjaar samen met mijn vriend, deels een vrijwillige keus, maar ook deels omdat mijn financiële situatie slechter werd. Ik zit sinds november bij het UWV en ben hier voorlopig 100% afgekeurd. Wel wordt er verwacht dat mijn situatie in de toekomst verbeterd.
Ik heb een hond gekregen, die mij veel afleiding geeft en waar ik heerlijk mee kan wandelen. Dat was de beste keus ooit en is een goede therapie.
Verder probeer ik mijn dagen zo goed mogelijk door te komen, wat de ene dag beter gaat dan de andere. Vrienden heb ik niet veel en nieuwe mensen ontmoeten vind ik lastig.
Ik heb veel last van stemmingswisselingen en ben vaak neerslachtige afgewisseld met af en toe positieve momenten.
Mijn vriend heeft moeite met het feit dat ik ben afgekeurd en dat ik veel stemmingswisselingen heb. We proberen er het beste van te maken, hoe moeilijk dit ook is. Wel vraag ik mij geregeld af hoe ik de komende tijd door ga komen tot ik bij Lentis terecht kan. En ben ik geneigd om ( zoals bij alle vorige therapieën ) mijn hoop volledig te vestigen op deze therapie, omdat ik hierna niet zou weten wat mij nog op de been gaat houden als Lentis niet zou gaan werken. Ik zeg altijd dat ik mijzelf niks aan zal doen en hier ben ik ook grotendeels van overtuigd, maar het leven lijkt soms zo uitzichtloos en iedere keer kom ik er maar niet boven op.
Daarnaast heb ik een grote kinderwens, al van jongs af aan. Ik heb altijd gezegd jong zwanger te worden, tot ik ziek werd en mijn leven compleet veranderde. Ik ben nu 29 en vraag mij vaak af of ik ooit nog in staat zal zijn om kinderen te krijgen, wat ik zo graag wil. Ik vind het erg moeilijk dat er zoveel mensen om mij heen een kind krijgen en dit voor mij op het moment niet is weg gelegd hoe graag ik het ook zou willen. Ik kan een kind nu niet het geen bieden, wat het kind nodig zal hebben en toch zwanger worden zou dan een egoïstische keus zijn. Ook dit zorgt er voor dit mijn stemming vaak somber is.