Ik kan gewoon nergens met niemand m'n gevoelens delen, m'n diepe gevoelens. Daardoor kan ik nergens bij niemand jezelf zijn. Heb ook niet het gevoel alsof iemand oprecht zit te wachten om dit allemaal aan te horen. Mensen die ik vroeger had zijn er niet meer. Ben pas 22, daar niet van, echter is niemand bij gebleven. Ik heb sinds ik kan herinneren alleen maar zware en pijnlijke jaren meegemaakt. En nu ben ik ook nog eens helemaal alleen. Dusdanig dat ik nergens dusdanig mezelf kan zijn dat het onderdrukken daarvan zo pijn doet dat ik niet meer kan functioneren. En het gaat onbewust.
Anoniem
> 2 jaar geleden
