ik lees overal wat depressie is volgens vaste medische termen.... heerlijk om te lezen wat de naam is van mijn probleem....
overal zie ik verhalen van mensen waar ze depressief om zijn.......
heerlijk om de dagelijkse sleur te herlezen....
nergens lees ik echt hoe de depressie voelt.
om mijn verhaal dan toch even uit te leggen.
mijn hele leven staat in het teken van tussen wal en schip vallen.
ik ben geboren met een auditieve beperking van 80%, dit is door de kno-arts niet opgemerk en ze had zelfs het lef om mij als kind daarvan de schuld te geven.
pas toen ik 7 jaar was kreeg ik hoortoestellen en begin mijn 8ste levensjaar kon ik praten als brugman.
desondanks was de schade al geleden en werd pas 4 jaar geleden zichtbaar toen ik 27 jaar was en in een burn-out kwam.
deze burn-out duurde 3 jaar inclusief alle depressies en dipjes.
nu pas vallen de puzzelstukjes op hun plaats, alle problemen van mijn jeugd tot nu weet ik uit te leggen....
dit neemt helaas niet weg dat ik het probleem nog steeds heb.....
door het late opmerken van mijn slechthorendheid bleef ik sociaal communicatief achter in combinatie met mijn intelligentie IQ 160 (ook nooit opgemerkt en niks mee gedaan) herken ik wat er misgaat.
hier word ik nu dus zo depressief van, de mensen die aan de grondvesten staan van mijn problematiek zeggen je bent volwassen los het zelf op....
het probleem staat mijn karakter in de weg ik wil graag sociaal zijn maar ik heb nooit de juiste vaardigheden geleerd.
ik heb verschillende "geleerde" mensen uitgelegd hoe het zit..... vervolgens zeggen ze mij he joh ik heb ervoor geleerd wat jij zegt maakt geen zak uit ik zeg dat het zo zit.... oftewel duizend en één verkeerde diagnoses gehad.
inmiddels ben ik 31 en word ik compleet afgerekend als mens op mijn verleden die ik had als gevolg van de problematiek die diep in mij verankert zit in mijn fundamenten
ik kijk naar een wazig uitzichtloos punt, moedeloos vechtend tegen mijzelf.....
wetende dat ik dat niet moet doen maar geen zin hebben om te leven. terwijl ik toch 86 jaar wil worden....
geen zin om nog te zoeken naar de oplossing, elke ochtend opstaan en denken KUT ik moet 86 jaar worden over deze moeizame weg.
de tijd slaat me in het gezicht...
depressie is de vertaling van......
niet de puf hebben om jezelf uit het leven te verwijderen doordat je moe bent van het uitzichtloze einde
overal zie ik verhalen van mensen waar ze depressief om zijn.......
heerlijk om de dagelijkse sleur te herlezen....
nergens lees ik echt hoe de depressie voelt.
om mijn verhaal dan toch even uit te leggen.
mijn hele leven staat in het teken van tussen wal en schip vallen.
ik ben geboren met een auditieve beperking van 80%, dit is door de kno-arts niet opgemerk en ze had zelfs het lef om mij als kind daarvan de schuld te geven.
pas toen ik 7 jaar was kreeg ik hoortoestellen en begin mijn 8ste levensjaar kon ik praten als brugman.
desondanks was de schade al geleden en werd pas 4 jaar geleden zichtbaar toen ik 27 jaar was en in een burn-out kwam.
deze burn-out duurde 3 jaar inclusief alle depressies en dipjes.
nu pas vallen de puzzelstukjes op hun plaats, alle problemen van mijn jeugd tot nu weet ik uit te leggen....
dit neemt helaas niet weg dat ik het probleem nog steeds heb.....
door het late opmerken van mijn slechthorendheid bleef ik sociaal communicatief achter in combinatie met mijn intelligentie IQ 160 (ook nooit opgemerkt en niks mee gedaan) herken ik wat er misgaat.
hier word ik nu dus zo depressief van, de mensen die aan de grondvesten staan van mijn problematiek zeggen je bent volwassen los het zelf op....
het probleem staat mijn karakter in de weg ik wil graag sociaal zijn maar ik heb nooit de juiste vaardigheden geleerd.
ik heb verschillende "geleerde" mensen uitgelegd hoe het zit..... vervolgens zeggen ze mij he joh ik heb ervoor geleerd wat jij zegt maakt geen zak uit ik zeg dat het zo zit.... oftewel duizend en één verkeerde diagnoses gehad.
inmiddels ben ik 31 en word ik compleet afgerekend als mens op mijn verleden die ik had als gevolg van de problematiek die diep in mij verankert zit in mijn fundamenten
ik kijk naar een wazig uitzichtloos punt, moedeloos vechtend tegen mijzelf.....
wetende dat ik dat niet moet doen maar geen zin hebben om te leven. terwijl ik toch 86 jaar wil worden....
geen zin om nog te zoeken naar de oplossing, elke ochtend opstaan en denken KUT ik moet 86 jaar worden over deze moeizame weg.
de tijd slaat me in het gezicht...
depressie is de vertaling van......
niet de puf hebben om jezelf uit het leven te verwijderen doordat je moe bent van het uitzichtloze einde
het verhaal
> 2 jaar geleden
