Ik heb schrik voor eenzaamheid. Ik ben 27 jaar en het is al de tweede dat ik probeer om alleen te gaan wonen. Maar het lukt niet en telkens keer ik terug naar mijn ouderlijk huis. Ik word er ziek en krijg er paniekaanvallen van.
Mijn ouders zijn heel lief en ik mag ook altijd thuis blijven. Maar telkens onderneem ik de stap en kom ik er weer op terug.
Als tiener vond ik het altijd raar als mensen van bijna 30 jaar nog thuis woonden. Nu woon ik zelf nog thuis en wil ik ook eigenlijk niet weg.
Ik hou van het gezelschap savonds. Samen televisie kijken. Samen ontbijten. Kunnen babbelen.
Ik heb het gevoel dat het voor mij allemaal trager gaat. Het feit dat ik ook vrijgezel ben en niet zo sociaal helpt natuurlijk ook niet.
Ik heb het gevoel dat ik in een uitzichtloze situatie zit.
Mijn ouders zijn heel lief en ik mag ook altijd thuis blijven. Maar telkens onderneem ik de stap en kom ik er weer op terug.
Als tiener vond ik het altijd raar als mensen van bijna 30 jaar nog thuis woonden. Nu woon ik zelf nog thuis en wil ik ook eigenlijk niet weg.
Ik hou van het gezelschap savonds. Samen televisie kijken. Samen ontbijten. Kunnen babbelen.
Ik heb het gevoel dat het voor mij allemaal trager gaat. Het feit dat ik ook vrijgezel ben en niet zo sociaal helpt natuurlijk ook niet.
Ik heb het gevoel dat ik in een uitzichtloze situatie zit.
Lotgenoot123
> 2 jaar geleden
