3 maanden geleden verloor ik mijn allerliefste man aan MS, hij was pas 56.
Ik hoop dat de pijn ooit minder wordt. het verdriet om hem en de zware weg die hij 26 jaar moest gaan zullen nooit weggaan.
Graag wil ik bijgaand delen. Ik schreef het aan het sterfbed van mijn lieverd en voel de behoefte dit te delen.
Dinsdag 14 wo 15 september
Vannacht werd ik gebeld je bent al weer bijna een week aan het knokken. 2 weken geleden was je ook nog ziek en lag je aan het zuurstof, ik hoor dat je bijna 41 gr koorts hebt, ik pak mijn weekendtas die al weer dagen klaar staat en ga naar Het verpleeghuis.
Vannacht uren aan je bed gestaan
Je probeert van alles te zeggen maar ik versta niet alles
Zo frustrerend, ik wil je helpen, al je zorgen wegnemen, de juiste dingen zeggen. Heb vannacht tientallen keren gezegd hoeveel ik van je hou en dat je mag gaan rusten, je bent een held. Steeds als ik even op de bank ga liggen zeg je weer iets. Volgens mij weet je dat ik er ben, je glimlacht een paar keer als ik tegen je praat, onbetaalbaar en hartverscheurend tegelijk. een paar keer gaan je ogen open maar ze zien niets.
Nog steeds brabbel je ‘dank je wel’ als er iemand van de verpleging komt en iets voor je doet, dankbaar ben je altijd.ik ben zo trots op je.
Tegen de ochtend ben je wat helderder, dan heb je het warm, daarna weer koud, we hebben een koelvest op je lichaam gelegd.
Je kijkt me een keer aan. met heldere ziende ogen deze keer, je glimlacht en zegt ‘ mooie meid’ zoals je al duizenden keren hebt gezegd. Ik zal dat nooit vergeten. Vervolgens zeg je ‘ ga maar naar huis’ ….wat moet ik doen? Misschien wil je alleen gaan als ik er niet bij ben, ik wil je lijden geen minuut langer maken dan nodig, 26 jaar een titanenstrijd moet nu echt voorbij zijn. Ik blijf, ik zit op de bank en kijk naar jou, je bed staat in de kamer het laatste half jaar sinds je er eigenlijk niet meer uit komt, dat is fijn, de kamer is gezellig en je luistert bijna de hele dag naar je passie, muziek . In de loop van de dag worden afspraken gemaakt over het verdere beleid, af en toe wordt je even wakker, je kunt bijna niet praten drinken, dat lukt wonder boven wonder, en steeds is daar weer die glimlach, je ‘dank je wel’ zo hartveroverend maar ook zo hardverscheurend, zo glijd de dag voorbij, de pijn van het verdriet om jou is niet te verdragen, weet niet waar ik het zoeken moet, de boze droom die we 26 jaar moesten leven komt in flarden voorbij, ik kijk video’s die ik de laatste jaren van je maakte op mijn telefoon, ik moet er van glimlachen, wat ben je toch een kanjer, bijna alle filmpjes in een ziekenhuisbed of in je rolstoel want dat was jouw leven, herstellend van weer een bloedvergiftiging, herstellend van Corona, je lichaam gesloopt door die klote ms, en dan toch die lach, of zelfs nog een goeie grap, en altijd je aanbidding van mij. Liefje meer dan 30 x dachten de artsen en ik ook dat het klaar was, steeds moest ik me voorbereiden op afscheid nemen van jou, steeds moest ik me herpakken, want de tijger in jou wist steeds het tij te keren, het ziekenhuis was jarenlang ons tweede huis. Ook nadat de behandelend artsen besloten verdere behandelingen te staken omdat je lijden uitzichtloos was overleefde je de laatste 1,5 jaar in het verpleeghuis zonder behandeling infectie na infectie, met iedere crisis moest je weer een stukje van je ongekende kracht inleveren en met iedere crisis brak een stukje in mijn hart.
Nu lig je hier, voor je laatste gevecht, het kon echt niet meer, die klote ms die jou sloopte zal ik niet missen, maar leven zonder jou, wij die zo n intense heftige 26 jaar lange boze droom moesten leven, ik weet nog niet hoe ik dat moet doen, maar met de echte geliefde vrienden die een stuk van de weg met mij meeliepen ga ik mijn best doen. Niemand is zo sterk als jij. Mijn strijder. mijn engel, er moet voor jou iets moois weggelegd zijn. Jij verdient het paradijs, een standbeeld en een oscar, Rust zacht op een mooi plekje waar waar de zon hopelijk uitbundig schijnt, ik zal nog vaak bij je zijn en je bloemen brengen want daar houd je zo van.
Dag mijn lieve lieve kanjer , ik hou van jou voor altijd.
Ik hoop dat de pijn ooit minder wordt. het verdriet om hem en de zware weg die hij 26 jaar moest gaan zullen nooit weggaan.
Graag wil ik bijgaand delen. Ik schreef het aan het sterfbed van mijn lieverd en voel de behoefte dit te delen.
Dinsdag 14 wo 15 september
Vannacht werd ik gebeld je bent al weer bijna een week aan het knokken. 2 weken geleden was je ook nog ziek en lag je aan het zuurstof, ik hoor dat je bijna 41 gr koorts hebt, ik pak mijn weekendtas die al weer dagen klaar staat en ga naar Het verpleeghuis.
Vannacht uren aan je bed gestaan
Je probeert van alles te zeggen maar ik versta niet alles
Zo frustrerend, ik wil je helpen, al je zorgen wegnemen, de juiste dingen zeggen. Heb vannacht tientallen keren gezegd hoeveel ik van je hou en dat je mag gaan rusten, je bent een held. Steeds als ik even op de bank ga liggen zeg je weer iets. Volgens mij weet je dat ik er ben, je glimlacht een paar keer als ik tegen je praat, onbetaalbaar en hartverscheurend tegelijk. een paar keer gaan je ogen open maar ze zien niets.
Nog steeds brabbel je ‘dank je wel’ als er iemand van de verpleging komt en iets voor je doet, dankbaar ben je altijd.ik ben zo trots op je.
Tegen de ochtend ben je wat helderder, dan heb je het warm, daarna weer koud, we hebben een koelvest op je lichaam gelegd.
Je kijkt me een keer aan. met heldere ziende ogen deze keer, je glimlacht en zegt ‘ mooie meid’ zoals je al duizenden keren hebt gezegd. Ik zal dat nooit vergeten. Vervolgens zeg je ‘ ga maar naar huis’ ….wat moet ik doen? Misschien wil je alleen gaan als ik er niet bij ben, ik wil je lijden geen minuut langer maken dan nodig, 26 jaar een titanenstrijd moet nu echt voorbij zijn. Ik blijf, ik zit op de bank en kijk naar jou, je bed staat in de kamer het laatste half jaar sinds je er eigenlijk niet meer uit komt, dat is fijn, de kamer is gezellig en je luistert bijna de hele dag naar je passie, muziek . In de loop van de dag worden afspraken gemaakt over het verdere beleid, af en toe wordt je even wakker, je kunt bijna niet praten drinken, dat lukt wonder boven wonder, en steeds is daar weer die glimlach, je ‘dank je wel’ zo hartveroverend maar ook zo hardverscheurend, zo glijd de dag voorbij, de pijn van het verdriet om jou is niet te verdragen, weet niet waar ik het zoeken moet, de boze droom die we 26 jaar moesten leven komt in flarden voorbij, ik kijk video’s die ik de laatste jaren van je maakte op mijn telefoon, ik moet er van glimlachen, wat ben je toch een kanjer, bijna alle filmpjes in een ziekenhuisbed of in je rolstoel want dat was jouw leven, herstellend van weer een bloedvergiftiging, herstellend van Corona, je lichaam gesloopt door die klote ms, en dan toch die lach, of zelfs nog een goeie grap, en altijd je aanbidding van mij. Liefje meer dan 30 x dachten de artsen en ik ook dat het klaar was, steeds moest ik me voorbereiden op afscheid nemen van jou, steeds moest ik me herpakken, want de tijger in jou wist steeds het tij te keren, het ziekenhuis was jarenlang ons tweede huis. Ook nadat de behandelend artsen besloten verdere behandelingen te staken omdat je lijden uitzichtloos was overleefde je de laatste 1,5 jaar in het verpleeghuis zonder behandeling infectie na infectie, met iedere crisis moest je weer een stukje van je ongekende kracht inleveren en met iedere crisis brak een stukje in mijn hart.
Nu lig je hier, voor je laatste gevecht, het kon echt niet meer, die klote ms die jou sloopte zal ik niet missen, maar leven zonder jou, wij die zo n intense heftige 26 jaar lange boze droom moesten leven, ik weet nog niet hoe ik dat moet doen, maar met de echte geliefde vrienden die een stuk van de weg met mij meeliepen ga ik mijn best doen. Niemand is zo sterk als jij. Mijn strijder. mijn engel, er moet voor jou iets moois weggelegd zijn. Jij verdient het paradijs, een standbeeld en een oscar, Rust zacht op een mooi plekje waar waar de zon hopelijk uitbundig schijnt, ik zal nog vaak bij je zijn en je bloemen brengen want daar houd je zo van.
Dag mijn lieve lieve kanjer , ik hou van jou voor altijd.
Anoniem
> 2 jaar geleden
