sinds december j.l. hebben we te horen gekregen dat ons zoontje van 8 diabetes type 1 heeft. Ik heb een verantwoordelijke baan en probeerde het zo goed mogelijk allemaal te combineren. De 1e maanden van het jaar heb ik verschillende deadlines. Niet ideaal zo vlak na die diagnose, maar ik sloeg mij er doorheen. Tot een moment dat ik knikte en snakte naar rust. Ik kon het even niet meer! Ff tijdje niet gewerkt, maar ja er moesten toch lonen betaald worden. Door de corona werkte ik wel vanuit huis. In eerste instantie fijn, maar daarna voelde ik mij geïsoleerd. Mijn man bleef werken en had zijn plezier. Dat laatste was bij mij ver te zoeken. Zakte steeds dieper. Toch krabbelde ik wel weer redelijk op en kon ik weer meer werken. Dat gaf me dan ook zeker voldoening. Iets betekenen voor de maatschappij! Daarna volgde er een roddel dat mijn man vreemd zou gaan. Dacht echt dat mijn leven ten einde was. Die roddel is onzin en dat weet ik. Mijn man doet alles voor mij! We waren elkaar wel een beetje kwijt door wat er op ons pad is gekomen. Maar goed, die roddel hakte er wel flink in! Paar slechte weken en daarna kon ik weer iets doen. Tot nu een week geleden ik voel me ellendig, leeg, waardeloos. Zie geen plezier. Heb eigenlijk alles in huis wat me blij zou moeten maken, maar voel het niet. Zit maar in mijn hoofd. Medicijnen durf ik niet aan. Ik ga wel naar een body en mind coach, maar voel dat ik meer nodig heb om er bovenop te komen. Zonder mij af en zoek naar oplossingen om zsm weer de oude, energieke vrouw te zijn. Ik accepteer wel dat ik mij zo voel, maar heb weinig geduld.
Miep
> 2 jaar geleden
