Ik geloof niet in het feit dat alles goed komt en dat er hoop is of iets om de wereld te bieden.. dit zijn mijn redenen:
Ik was vier toen mijn vader mijn moeder van de trap af duwde en probeerde te vermoorden. Hij mishandelde ons, sloot ons op, we moesten via de raam uit huis klimmen. Sinds dien begon het al een beetje.
(Niet echt belangrijk). Voordat mijn moeder, mijn broer en ik in Nederland kwamen waren we op de vlucht. Ik weet niet waarom, omdat ik het niet durf te vragen.
We zijn heel vaak verhuist, maar één ding bleef hetzelfde: ik werd altijd gepest. Waar ik ook was, buiten, binnen, op school. Ik ben altijd de gene geweest die te min was of onwaardig. Ik was altijd dát kind. 'Te anders'. Zelfs toen ik mezelf veranderde om erbij te horen.
Nog steeds té anders. Ik weet nog steeds niet waarom. Ik accepteer iedereen, ik ben er (bijna) altijd voor mijn vrienden en familie, maar als het gaat om mij is het ineens niet meer zo belangrijk. Waarom?
Ik had om mijn zesde kanker. De dokters wisten niet wat de oorzaak daarvan was. (Nog steeds niet). Ik heb daardoor dus 2 en een halfjaar in de ziekenhuis gebleven. Nadat we ons 'laatste' afspraak hadden dacht ik dat alles goed zou komen, maar nee.
Door de kanker kreeg ik een bloeding in mijn hersens, waardoor mijn linker helft helemaal verlamd raakte. (7 jaar) Ook toen verloor ik de hoop niet.
Maar toen kwam er nog één druppel en ik was er klaarmee. Door de linkerzijdige verlamming ben ik verkeerd leren lopen, waardoor mijn heup bijna door de kom schoot, mijn vrienden verlieten me en ik was weer helemaal alleen. Ik was/ben heel erg wantrouwig, maar gaf hun een kans en het feit dat ze daar gebruik van maakten, kwetst me. Hoe kan ik ooit nog iemand vertrouwen?
Daarnaast hebben mijn broer en moeder de helf van hun leven gemist door mij. Als ik niet bestond of ziek was geweest hoefde mijn moeder geen 4 jaar moeten zoeken naar ziekenhuizen en revalidatiecentrums en daar moeten wonen en hoefden mijn broer niet op te groeien als 11 jarige zonder familie.
Ik was vroeger trouwens ook gelovig, maar na alles wat er is gebeurd vraag ik me gewoon af: als God echt van ons houdt, waarom laat hij ons dit dan doorstaan, waarom geeft hij mij/ons het gevoel dat we alleen zijn, onwaardig. Als hij een echt vriend/ vader was zou hij ons deze gevoel niet geven.
Nu heb ik het gevoel dat het gewoon verkeetd is om in hem te geloven. Ik kan me nog herinneren dat het slecht ging (al weer) en ik een stem in mijn hoofd hoorde dat fluisterde dat ik in de duivel moet geloven. Ik heb er niet aan toegegeven, maar het bleef me wel maanden achtervolgen. Het was zo erg dat ik toen dacht aan zelfmoord om God te plezieren. Dat was dom.
Nu ben ik 14 en wil dood. Ik praat met een nieuwe psycholoog, omdat de 5 ervoor mij niet konden helpen. Nu heb ik dus het gevoel dat het precies hetzelfde zal zijn. En ik mezelf weer zal kwetsen en teleurstellen , maar belangrijker nog: wat als er iets heel ergs gebeurd en ik niet sterk genoeg ben om mijn familie/ de mensen om me heen te beschermen. Dat was ook toen ik kanker had.
Ben ik het wel waard om er te zijn, en dan nog, waarom is me dit aangedaan?
Iedereen noemt me speciaal, bijzonder, apart, anders. Maar als dat zo is, waarom voel ik me dan niet zo. (Behalve anders en apart).
Ik wil iets bijdragen aan de wereld: dat iedereen wordt gezien als gelijke en niemand zich hoeft te verstoppen. Geen pijn, gewoon acceptatie en vrede. (Dingen die nooit zullen voorkomen in mijn leven). Hoe kan dat als het leven zo BLEHHH is? Nou ja,at was\is mijn wens, maar door alles wat er is gebeurd zie er de mogelijkheid niet van in. Volgensmij leven we een pijnlijke, teleurstellende, eenzame, nutteloze, leven en gaan dan dood. Dat is mijn theorie.
Dit was het. Sorry voor het verspillen van jullie tijd!!! Ik verdien het (waarschijnlijk) niet om geholpen te worden!
Ik was vier toen mijn vader mijn moeder van de trap af duwde en probeerde te vermoorden. Hij mishandelde ons, sloot ons op, we moesten via de raam uit huis klimmen. Sinds dien begon het al een beetje.
(Niet echt belangrijk). Voordat mijn moeder, mijn broer en ik in Nederland kwamen waren we op de vlucht. Ik weet niet waarom, omdat ik het niet durf te vragen.
We zijn heel vaak verhuist, maar één ding bleef hetzelfde: ik werd altijd gepest. Waar ik ook was, buiten, binnen, op school. Ik ben altijd de gene geweest die te min was of onwaardig. Ik was altijd dát kind. 'Te anders'. Zelfs toen ik mezelf veranderde om erbij te horen.
Nog steeds té anders. Ik weet nog steeds niet waarom. Ik accepteer iedereen, ik ben er (bijna) altijd voor mijn vrienden en familie, maar als het gaat om mij is het ineens niet meer zo belangrijk. Waarom?
Ik had om mijn zesde kanker. De dokters wisten niet wat de oorzaak daarvan was. (Nog steeds niet). Ik heb daardoor dus 2 en een halfjaar in de ziekenhuis gebleven. Nadat we ons 'laatste' afspraak hadden dacht ik dat alles goed zou komen, maar nee.
Door de kanker kreeg ik een bloeding in mijn hersens, waardoor mijn linker helft helemaal verlamd raakte. (7 jaar) Ook toen verloor ik de hoop niet.
Maar toen kwam er nog één druppel en ik was er klaarmee. Door de linkerzijdige verlamming ben ik verkeerd leren lopen, waardoor mijn heup bijna door de kom schoot, mijn vrienden verlieten me en ik was weer helemaal alleen. Ik was/ben heel erg wantrouwig, maar gaf hun een kans en het feit dat ze daar gebruik van maakten, kwetst me. Hoe kan ik ooit nog iemand vertrouwen?
Daarnaast hebben mijn broer en moeder de helf van hun leven gemist door mij. Als ik niet bestond of ziek was geweest hoefde mijn moeder geen 4 jaar moeten zoeken naar ziekenhuizen en revalidatiecentrums en daar moeten wonen en hoefden mijn broer niet op te groeien als 11 jarige zonder familie.
Ik was vroeger trouwens ook gelovig, maar na alles wat er is gebeurd vraag ik me gewoon af: als God echt van ons houdt, waarom laat hij ons dit dan doorstaan, waarom geeft hij mij/ons het gevoel dat we alleen zijn, onwaardig. Als hij een echt vriend/ vader was zou hij ons deze gevoel niet geven.
Nu heb ik het gevoel dat het gewoon verkeetd is om in hem te geloven. Ik kan me nog herinneren dat het slecht ging (al weer) en ik een stem in mijn hoofd hoorde dat fluisterde dat ik in de duivel moet geloven. Ik heb er niet aan toegegeven, maar het bleef me wel maanden achtervolgen. Het was zo erg dat ik toen dacht aan zelfmoord om God te plezieren. Dat was dom.
Nu ben ik 14 en wil dood. Ik praat met een nieuwe psycholoog, omdat de 5 ervoor mij niet konden helpen. Nu heb ik dus het gevoel dat het precies hetzelfde zal zijn. En ik mezelf weer zal kwetsen en teleurstellen , maar belangrijker nog: wat als er iets heel ergs gebeurd en ik niet sterk genoeg ben om mijn familie/ de mensen om me heen te beschermen. Dat was ook toen ik kanker had.
Ben ik het wel waard om er te zijn, en dan nog, waarom is me dit aangedaan?
Iedereen noemt me speciaal, bijzonder, apart, anders. Maar als dat zo is, waarom voel ik me dan niet zo. (Behalve anders en apart).
Ik wil iets bijdragen aan de wereld: dat iedereen wordt gezien als gelijke en niemand zich hoeft te verstoppen. Geen pijn, gewoon acceptatie en vrede. (Dingen die nooit zullen voorkomen in mijn leven). Hoe kan dat als het leven zo BLEHHH is? Nou ja,at was\is mijn wens, maar door alles wat er is gebeurd zie er de mogelijkheid niet van in. Volgensmij leven we een pijnlijke, teleurstellende, eenzame, nutteloze, leven en gaan dan dood. Dat is mijn theorie.
Dit was het. Sorry voor het verspillen van jullie tijd!!! Ik verdien het (waarschijnlijk) niet om geholpen te worden!
Anonieme persoon?
> 2 jaar geleden
