Sinds mijn 18de was ik samen met mijn partner. Wij hadden op kamers gewoond en vervolgens zijn wij samen gaan wonen in een gezinshuis. Hij had altihd vriendinnen en dat mocht hij van mij ook hebben. Helaas wilde hij ze nooit voorstellen en mocht ik nooit met ze praten. Zijn telefoon was altijd prive, onze relatie duurde acht jaar lang. Voordat wij gingen samen wonen twijfelde hij om samen te wonen. Toch ging hij mee. De eerste jaar ging het goed en daarna begonnen de ruzies. Hij wilde dat zijn beste vriendin bij ons kwam komen en ik mocht haar nooit zien. Als ik in zijn telefoon ging om iets te doen ging hij helemaal te keer en werd boos op mij. Jaren later werd ik zwanger en kreeg ik een miskraam. Daarna gingen wij officieel uit elkaar en ging ik heel veel stressen door de breuk. Uiteindelijk kreeg ik diabetes type 1. Twee jaar later ging ik het weer met hem proberen omdat hij wilde trouwen samen wonen en kinderen. Dit vond ik helemaal goed. 3 maanden later kwam ik erachter dat hij op vakantie zou gaan voor een week met een andere meid. Dat deed pijn en ik heb de contact met hem en zijn familie helemaal verbroken! Ik voel me gebruikt, verdrietig, tijdverspilling, want ik ben inmiddels al 28 jaar. Ik heb geen man ben niet getrouwd en ik heb geen kinderen. Dit gevoel is zo pijnliijk want dat had ik allemaal met hem gewild. Ik voel dat ik mentaal misbruikt ben.
Pijn
> 2 jaar geleden
