Ik voel me schuldig, had haar meer willen bieden

ik herken jou verhaal volledig in het mijne. Waarom is dit zo moeten lopen? Ze was m'n moeder, ik had zoveel meer voor haar moeten betekenen.

Heel lastig, ik herken me in je verhaal en voelde me idd ook schuldig dat ik er niet méér voor haar was op het moment dat ze me nodig had.

Nu heb ik hulp gezocht, inmiddels al vele jaren later. En ik begin nu steeds meer te geloven dat ik het toen niet anders kon anders had ik het anders gedaan.

Het is een soort rugzak die ik al die jaren al mee sjouw, en nu is het tijd dat ik hem af doe. Maar hierdoor zie ik ook veel dingen negatief, en dat moet ik nog zien te veranderen. Positief en genieten, klinkt leuk maar is nog erg moeilijk.

Je moeder moeten missen is erg. Ik weet er alles van helaas. Mijn moeder is zeven maanden geleden overleden. Ik deed mantelzorg en woonde bij haar. Ik moet zeggen dat ik veel heb gedaan voor en met haar, maar dat ook ik achteraf denk, had ik maar meer kunnen doen of had ik maar meer geduld. Ik kon doordat het zo zwaar was vaak geïrriteerd zijn en ook daar heb ik spijt van. Maar op dat moment was het gewoon te veel en ik ben ook maar mens dus ik kan mezelf gek maken en schuldig voelen, maar ik help er niemand mee. Ik moet rust vinden en mezelf vergeven. Mijn moeder heeft mij vergeven. Dus als die gedachten naar boven borrelen dan zeg ik tegen mezelf je hebt je best gedaan. Vergeet dat niet!

Wat gebeurd is kunnen we niet meer veranderen. Ik denk dat jezelf vergeven de eerste stap is. Een moeder vergeeft haar kind hoe dan ook... ik geloof dat de liefde en band blijft bestaan en dat ze heus wel iets van hier meekrijgt. Daarom bedankt ik mijn moeder nog elke dag voor haar liefde, steun, zorgen en alles wat ze heeft gedaan. Ik bied mijn excuses aan voor de verkeerde dingen die ik heb gedaan en heb gezegd. Daarna voel ik rust. Alsof ze me troost.

Wees niet te hard voor jezelf, want het is al zo zwaar. Gun jezelf vergeving.

Wat mij ook helpt is dingen doen waar zij van hield. Bijv doneren aan een goede doel waar zij achter stond. Zo houd ik haar herinneringen in leven en voel ik rust.

Mijn moeder ligt in het buitenland begraven dus helaas kan ik niet vaak naar haar graf. Als ik kan ga ik en praat ik van me af en zeg ik alles wat me dwars zit en waar ik spijt van heb. Maar ik bedank haar ook voor alles en vertel haar dat het ondanks alles goed met ons gaat en zij in vrede mag rusten. Geen zorgen meer voor haar... misschien is het een idee om dat ook te doen en wellicht voelen jullie ook meer rust.

Ik hoop dat jullie de rust gauw zullen vinden en met dit enorme gemis kunnen leven.

Heel veel sterkte en liefde voor jullie❤️

Phoe ik herken mij in je verhaal. Zo moeilijk en zwaar. Een last die je meedraagt. Ik hoop dat het minder wordt.