Begin 2020 had ik het heel zwaar na een heftige diagnose bij ons zoontje. Ik bleef echter mijn dingen doen en werkte zo'n 30 uur per week. Ik voelde dat ik op mijn tenen liep en dat ik in de avond uitgeput was en geen energie meer had voor leuke dingen. Corona volgde er bovenop, wat bij mij ook stress bracht, want wat als ons zoontje dit kreeg. Eind mei barste er iets in mij. Ik sliep niet meer, wist niet wat er met mij gebeurde. Voelde me een levende dode...kortom totaal uitgeput! Toch bleef ik nog steeds op halve kracht werken. Tot mijn psycholoog eind november zei dat ik het werk neer moest leggen. Dar bracht de nodige extra stress. Tot eind mei 2021 heb ik mij echt door de dagen heen gesleept. Therapie gaf me inzicht en ik werkte aan mijn herstel. Zo vond de bedrijfsarts dat ik kon gaan re integreren. Starten met klusjes zonder druk. Ik deed dat en bouwde mijn uren langzaam op. Mijn energie kwam langzaam terug en zo ook mijn zelfvertrouwen...uiteindelijk koos ik er voor km niet meer dan 25 uur per week te gaan werken. Er volgde discussies met mijn baas en ik moest enorm boxen om mijn zin te krijgen. Maar ja, hij werd steeds harder en gooide steeds meer terug op mijn bord. Mijn oude werk van 30 uur werden zowat in 25 uur gepropt. Dat trok ik niet. Het was te veel. Daarnaast had ik het privé ook weer drukker. En dus had ik toch nog niet genoeg geleerd, want voelde mijn energie weer weg lekken! Ik kreeg daar bovenop corona, maar kon dat niet de oorzaak laten zijn van mijn energieverlies....tja en dan komt je baas dat hij geen vertrouwen meer heeft in mijn herstel en afscheid wil nemen! In 1e instantie dacht ik dat dit het beste was, want dan was ik van zijn onbegrip af. Echter ik zakte weer in de diepe put. Er was me nogal wat onrecht aangedaan. Dus wederom voelde ik me weer radeloos, uitgeput en down. Het ging zo goed...inmiddels ben ik daar nu weer 3 maanden verder mee. Weer met vallen en opstaan....met mijn psycholoog lijk ik niet verder te komen. Dus nu maar weer een andere Therapie gestart. Hopelijk kom ik nu eindelijk eens bij de kern van mijn probleem. Ik wil weer plezier maken, leuke dingen doen en het dan ook als leuk voelen, mij minder terug trekken....mijn gezin weer meer aandacht kunnen geven. Ook al doe ik voor hun nog steeds wat in mijn macht ligt en mogen ze ook plezier blijven maken. Ik heb gelukkig nooit een kort lontje. Ik trek me bij te veel prikkels terug. Verder doe ik boodschappen huishouden en zorg ik voor de nodige dingen binnen het gezin. Eigenlijk mag ik tevreden en trots zijn, maar het leven voelt soms zo vreemd aan! Net of ik er niets meer van snap. Lijkt ook wel of mijn herinneringen vager zijn geworden. Of ik er niet direct bij kan. Verder zit mijn gevoel wat op slot. Zijn er meerdere die dit ook zo ervaren? Ik accepteer wel beter dat ik mij niet joepie de poepie voel. Soms denk ik echt dat er iets goed mis met mij is....
Anoniem
> 2 jaar geleden
