Het is raar om te schrijven over eenzaamheid. Ik denk dat niet veel mensen in mijn omgeving denken dat ik eenzaam ben, of mij eenzaam voel. Ik heb werk, vrienden, familie, en als ik zou willen zou ik best vaak met mensen op kunnen trekken..
En toch, onlangs zat ik in bed en bedacht me maakt het uit of ik gedachten heb als ik mijn gedachten met niemand kan delen? Dat maakte me verdrietig. En ik besef dat ik mij eenzaam voel. Ik heb geen relatie. Ik ga elke dag alleen naar bed en sta alleen op.
De dag helemaal alleen afsluiten vind ik steeds moeilijker worden. Toch is de drempel om voor het slapen gaan contact te maken ook heel groot. Ik bel wel eens met Sensoor. Dat is een telefoonnummer voor een praatje. Dat zijn fijne praatjes, maar het voelt ook gek. Hoezo doe ik dat als twintiger?! Ik veroordeel mezelf daar over. Ook dit kan ik met niemand delen. Dat is pijnlijk. Ik zou graag een luisterend oor willen in mijn omgeving.
