Hallo mensen 👋,
Ik ben een jongen van 20 jaar en ik heb al sinds mijn 14e een ernstige depressie, al wilde ik dat pas toegeven toen ik bijna 19 was. Over gevoelens praten is voor mij altijd een pijnlijk punt geweest en tbh wilde ik er niet over praten. De gedachte van hoe mijn moeder, vader, zus, broer en vrienden mij zouden zien als ze eens wisten wat voor gedachten er in mijn hoofd rondspookten en wat voor gevoelens ik voelde zorgden ervoor dat ik alles binnenhield. De voornaamste dingen die voor mij echt mijn leven beperkten waren: angst en paniek aanvallen, woede aanvallen, gebrek aan persoonlijke hygiëne, het niet geven om grote wereldproblemen zoals global warming of oorlogen in bepaalde landen etc etc. Verder heb ik ongeveer 3 maanden op mezelf gewoond omdat ik dacht dat mijn ouders ervoor zorgden dat ik onder zoveel stress zat maar na een aantal mislukte zelfmoordpogingen hebben mijn ouders me figuurlijk teruggesleept naar huis. Natuurlijk klinkt dat allemaal heel erg maar het allerbelangrijkste was nog dat er niks, absoluut niks was dat ik deed waar ik oprecht blij van werd.
Inmiddels heb ik professionele hulp gezocht en ben ik op een wachtlijst geplaatst, volgend jaar april zou ik dan eindelijk een psycholoog hebben die me kan helpen. Het enige probleem is dat ik het laatste jaar me volledig heb gefocused op het terug integreren in de maatschappij. Ik heb een baan gezocht (wat heel slecht betaald aangezien ik mijn middelbare school diploma niet heb), ik ga naar de sportschool zodat ik er anders uit kan zien (wat ik sinds mijn 14e zo graag wilde), ik help mijn ouders met allerlei klusjes en ik kook voor ze etc. Het probleem is echter dat er nog steeds niks in mijn leven is waar ik plezier uit haal. Mijn moeder denkt dat ik het leuk vindt om te gamen of met mijn zus op stap te gaan (met mijn zus omdat ik al een jaar geen vrienden meer heb omdat ze me te negatief vonden en omdat ik heel veel moeite heb met in een sociale setting zijn laat staan vrienden maken) maar de werkelijkheid is dat ik die dingen doe omdat ik niks anders te doen heb, niet omdat ik het leuk vind. Mijn excuses voor dit lange verhaal maar hier komt dan toch de vraag: hoe moet ik het nog ongeveer een jaar volhouden terwijl ik steeds meer moeite heb met het uitvoeren van mijn nieuwe dagelijkse routines. Hoe weerhoud ik mezelf van het terugspringen in mijn oude gewoontes. Alvast bedankt!
Ik ben een jongen van 20 jaar en ik heb al sinds mijn 14e een ernstige depressie, al wilde ik dat pas toegeven toen ik bijna 19 was. Over gevoelens praten is voor mij altijd een pijnlijk punt geweest en tbh wilde ik er niet over praten. De gedachte van hoe mijn moeder, vader, zus, broer en vrienden mij zouden zien als ze eens wisten wat voor gedachten er in mijn hoofd rondspookten en wat voor gevoelens ik voelde zorgden ervoor dat ik alles binnenhield. De voornaamste dingen die voor mij echt mijn leven beperkten waren: angst en paniek aanvallen, woede aanvallen, gebrek aan persoonlijke hygiëne, het niet geven om grote wereldproblemen zoals global warming of oorlogen in bepaalde landen etc etc. Verder heb ik ongeveer 3 maanden op mezelf gewoond omdat ik dacht dat mijn ouders ervoor zorgden dat ik onder zoveel stress zat maar na een aantal mislukte zelfmoordpogingen hebben mijn ouders me figuurlijk teruggesleept naar huis. Natuurlijk klinkt dat allemaal heel erg maar het allerbelangrijkste was nog dat er niks, absoluut niks was dat ik deed waar ik oprecht blij van werd.
Inmiddels heb ik professionele hulp gezocht en ben ik op een wachtlijst geplaatst, volgend jaar april zou ik dan eindelijk een psycholoog hebben die me kan helpen. Het enige probleem is dat ik het laatste jaar me volledig heb gefocused op het terug integreren in de maatschappij. Ik heb een baan gezocht (wat heel slecht betaald aangezien ik mijn middelbare school diploma niet heb), ik ga naar de sportschool zodat ik er anders uit kan zien (wat ik sinds mijn 14e zo graag wilde), ik help mijn ouders met allerlei klusjes en ik kook voor ze etc. Het probleem is echter dat er nog steeds niks in mijn leven is waar ik plezier uit haal. Mijn moeder denkt dat ik het leuk vindt om te gamen of met mijn zus op stap te gaan (met mijn zus omdat ik al een jaar geen vrienden meer heb omdat ze me te negatief vonden en omdat ik heel veel moeite heb met in een sociale setting zijn laat staan vrienden maken) maar de werkelijkheid is dat ik die dingen doe omdat ik niks anders te doen heb, niet omdat ik het leuk vind. Mijn excuses voor dit lange verhaal maar hier komt dan toch de vraag: hoe moet ik het nog ongeveer een jaar volhouden terwijl ik steeds meer moeite heb met het uitvoeren van mijn nieuwe dagelijkse routines. Hoe weerhoud ik mezelf van het terugspringen in mijn oude gewoontes. Alvast bedankt!
Simon
> 2 jaar geleden
