ja , jullie wel maar bij mij mocht dat niet zo zijn....

Michiel,
Mijn man is 14 dagen geleden overleden
Ineens hij was niet ziek niks ..herseninfarct in de ochtend gelijk toen hij om 5:30 begon met werken op de zee ...
Hij was al 6 weken weg en zou midden juni weer tguiskomen 24 juni zou hij 56 worden .
Ik heb dat ook wat jij zegd
Met stelletjes en ..
Als ik oudere mensen zie lopen denk ik waarom jij niet maar mijn schat ..het is vreselijk weet niet hoe verder zonder mijn allerliefste , ik ben nu 48 jaar mijn schat was 55 jaar 💘💘mijn lieve Simon ik mis hem zo vreselijk ..we gaan elke dag naar selwerderhof in Groningen om bij onze schat te zijn

Ja Michiel ik herken dit, en vind mezelf dan heel gemeen, ik heb ook als ik nu oude mensen zie dat ik denk waarom hij met 66 en niet jullie, of dat ik bij mensen denk, ooit gaan jullie dit ook meemaken, bereid je maar voor op het ergste wat er in hé leven kan gebeuren, rare gedachtes, maar ze komen vanzelf, sterkte michiel

Voor mij nu 3 weken geleden dat mijn innige geliefde man plots binnen een uur is overleden.
Ben radeloos en voor mij hoeft het echt niet meer, maar we hebben nog een zoon van 20 jaar jong.
Jaloers en woede als je mensen samen ziet en ook ziet lachen.
Oneerlijk, ik kan wel tegen de hele wereld aanschoppen

Ik herken mij ook in dit verhaal.
Mijn vriend was er heel erg ziek en hij wilde niet in een verzorgingstehuis terechtkomen.
( lees verhaal 61, waar ik ook veel in herken met de lijdensweg van mijn moeder een half jaar geleden )
Mijn vriend wilde ook euthanasie en ik heb hem bijgestaan en overal mee geholpen.
Heb naast hem op het bed gezeten en zijn hand vastgehouden toen hij mij verliet.
Ik dacht dat ik het aankon maar mooi niet dus, wat is dit zwaar.
Mijn leven lijkt wel met het zijne gestopt te zijn.
Ik ben in een heel diep dal terecht gekomen.
Ik heb inderdaad ook hulp gezocht en ook EMDR ondergaan omdat het beeld op mijn netvlies stond gebrand en ik er maar niet vanaf kwam.
Toch ben ik nu al anderhalf jaar verder en het is nog steeds heel erg zwaar.
Ik heb ook de geriater aangeschreven, waar hij onder behandeling was en geschreven dat men veel meer aandacht moet hebben voor de naasten die er bij betrokken zijn.
De vreselijke beelden raak ik niet kwijt en krijg mijn leven nog steeds niet opgepakt.
Ik heb nooit kunnen beseffen dat ik mijn vriend zo erg zou missen.

Ik herken dit ook.Mijn man overleed in 2018 plots aan een hartstilstand.Hij was gaan werken en nooit meer thuis gekomen.Hij is in zijn vrachtwagen overleden in zijn slaap.Onze dochter was 7 maanden zwanger.Eerste kleinkind,zo blij waren we.Nu vind ik het nog steeds vaak moeilijk,dat hij nooit geen opa heeft mogen zijn.Intussen 4 kleinzoontjes.Maar vaak jaloers op opa’s en oma’s,die wel samen mogen genieten.Weg was mijn toekomst en ons samen oud worden.Met pensioen zijn,reizen en leuke dingen doen .Ik heb nog steeds vaak verdriet,maar kan gelukkig ook blij zijn met wat ik nog wel heb

Ik herken het ook. Ik denk vaak, wanneer ik stelletjes zie, een van jullie gaat dit verdriet nog meemaken, eens voelen jullie wat ik voel.
Intens verdrietig word ik daarvan.
Het is ook de reden dat ik geen relatie meer wil. Wéér hetzelfde meemaken, Wéér het verdriet voelen, Wéér niet weten hoe verder te moeten.....