Ik heb zolang als mijn relatie duur(de) steeds meer afstand genomen van mij oude vrienden. Ik realiseer me steeds meer dat ik hier veel spijt van heb nu mijn relatie niet goed gaat. Dit zal ook wel niet goed meer komen, maar hier heb ik vrede mee. Ik realiseer me nu dat ik meerdere jaren geleden de keuze heb gemaakt voor mijn gezin te kiezen ipv vriendschap. Ik moest min of meer al mijn vrije tijd met haar doorbrengen. Nu het alles behalve goed gaat, realiseer ik me dat ik uiteindelijk niemand heb om mee te praten of iets leuks mee te doen, gewoon praten, een biertje te doen, of iets te ondernemen. Ik heb mijzelf hierin te kort gedaan om al mijn aandacht bij mijn gezin neer te leggen.
Het erge is dat mijn aanstaande ex het ook nog eens aandikt, je hebt niemand, geen familie, geen vrienden, en die paar mensen die je wel hebt, heb je niks aan. En ja, daar heeft ze als ik nadenk ook wel gelijk aan...
Klotegevoel