Hallo lotgenoten, wat fijn(raar om te zeggen) om te lezen dat ik niet alleen ben.
Ik zit nu 5 maanden thuis.
Corona.....ik dacht sporten kan geen kwaad en besloot dat nu de juiste tijd was om mijn overgewicht (97.4 kg)aan te pakken. Ik ging met een pt aan de slag. 3 keer in de week flink sporten. Dat ging prima de kilo's vlogen eraf. In 3 maanden 10 kilo kwijt. Yes!!!! Maar toen ging het mis. Tijdens één van mijn sessies werd ik onwel. Ik had voorheen al regelmatig last van duizelig zijn, hartkloppingen etc. Maar had geen idee dat dit de voorbode was van mijn aankomende burn out. Was ook al bij de hsarts geweest die toen ook al aangaf dat ik het rustig aan moest doen maar eigenwijs als ik was ging gewoon door. Rustig aan doen??? Hoezo, ik voelde me verder prima en kon het ook aan allemaal, dacht ik🙈.
Wat ik nog niet verteld heb is dat ik naast dat 3 keer in week sporten moeder ben van 4, alleenstaand, 6 dagen in de week werkte, mantelzorger van mijn vader en destijds zieke tante, af en toe ook nog wel eens uit wilde. 10 jaar lang heb ik dit volgehouden. Achteraf gezien gekke werk natuurlijk!!!!!!!!!
Mijn lichaam is er nu klaar mee en heeft de regie overgenomen 5 maanden geleden. Ik kon niets meer. Duizelig, zweten, hartkloppingen, hyperventileren, ik kreeg geen hap meer door mijn keel, heel angstig, niet of heel weinig slapen. Angst dat dit het was. Na vele doktersbezoeken en onderzoeken bijna geen afwijkingen gevonden. Wel een hele hoge bloeddruk, verhoogde bloedsuikerwaarde.
Wat overkwam mij???? Ik snapte het niet en nu nog niet. Mijn logische verstand denkt het wel te snappen maar mijn gevoel niet.
Nu 5 maanden verder en heel veel gelezen te hebben op het internet gaat het iets beter. Ik ben nog steeds heel bang en vraag me af of het weer goedkomt. Mijn lichaam maakt me erg onzeker. Ik ben nu naast de eerste 10 kilo van het sporten, nog eens 10 kilo afgevallen en ben als de dood dat ik nog meer afval en dit puur omdat ik niet op deze wijze wens af te vallen. Er voor moeten werken is prima maar niet dat het vanzelf gaat.
Hartkloppingen zijn minder geworden, mijn bloeddruk en bloedsuikerwaardes zijn weer terug naar normaal. Duizelig ben ik nog af en toe. Hyperventileren en verkeerd ademen maken me ook heel bang. Ik pieker heel veel.
Ik heb heel weinig energie, last van mijn maag en darmen. Eten gaat beter maar ik eet niet omdat ik er zoveel plezier in heb maar meer omdat het moet. Ik geniet haast nergens meer van. Pffffffff!!!
Het lijkt allemaal zo uitzichtloos terwijl ik wel stappen vooruit heb gemaakt.
Er is nog zoveel dat ik in de afgelopen 5 maanden heb meegemaakt, teveel om nu op te schrijven. Wat kan je leven plots omslaan.
Ik hoor constant dat herstellen tijd kost en dat snap ik maar 5 maanden is voor mijn gevoel best lang😔
Herkenbaar?
Lieve groet,
Lain
Ik zit nu 5 maanden thuis.
Corona.....ik dacht sporten kan geen kwaad en besloot dat nu de juiste tijd was om mijn overgewicht (97.4 kg)aan te pakken. Ik ging met een pt aan de slag. 3 keer in de week flink sporten. Dat ging prima de kilo's vlogen eraf. In 3 maanden 10 kilo kwijt. Yes!!!! Maar toen ging het mis. Tijdens één van mijn sessies werd ik onwel. Ik had voorheen al regelmatig last van duizelig zijn, hartkloppingen etc. Maar had geen idee dat dit de voorbode was van mijn aankomende burn out. Was ook al bij de hsarts geweest die toen ook al aangaf dat ik het rustig aan moest doen maar eigenwijs als ik was ging gewoon door. Rustig aan doen??? Hoezo, ik voelde me verder prima en kon het ook aan allemaal, dacht ik🙈.
Wat ik nog niet verteld heb is dat ik naast dat 3 keer in week sporten moeder ben van 4, alleenstaand, 6 dagen in de week werkte, mantelzorger van mijn vader en destijds zieke tante, af en toe ook nog wel eens uit wilde. 10 jaar lang heb ik dit volgehouden. Achteraf gezien gekke werk natuurlijk!!!!!!!!!
Mijn lichaam is er nu klaar mee en heeft de regie overgenomen 5 maanden geleden. Ik kon niets meer. Duizelig, zweten, hartkloppingen, hyperventileren, ik kreeg geen hap meer door mijn keel, heel angstig, niet of heel weinig slapen. Angst dat dit het was. Na vele doktersbezoeken en onderzoeken bijna geen afwijkingen gevonden. Wel een hele hoge bloeddruk, verhoogde bloedsuikerwaarde.
Wat overkwam mij???? Ik snapte het niet en nu nog niet. Mijn logische verstand denkt het wel te snappen maar mijn gevoel niet.
Nu 5 maanden verder en heel veel gelezen te hebben op het internet gaat het iets beter. Ik ben nog steeds heel bang en vraag me af of het weer goedkomt. Mijn lichaam maakt me erg onzeker. Ik ben nu naast de eerste 10 kilo van het sporten, nog eens 10 kilo afgevallen en ben als de dood dat ik nog meer afval en dit puur omdat ik niet op deze wijze wens af te vallen. Er voor moeten werken is prima maar niet dat het vanzelf gaat.
Hartkloppingen zijn minder geworden, mijn bloeddruk en bloedsuikerwaardes zijn weer terug naar normaal. Duizelig ben ik nog af en toe. Hyperventileren en verkeerd ademen maken me ook heel bang. Ik pieker heel veel.
Ik heb heel weinig energie, last van mijn maag en darmen. Eten gaat beter maar ik eet niet omdat ik er zoveel plezier in heb maar meer omdat het moet. Ik geniet haast nergens meer van. Pffffffff!!!
Het lijkt allemaal zo uitzichtloos terwijl ik wel stappen vooruit heb gemaakt.
Er is nog zoveel dat ik in de afgelopen 5 maanden heb meegemaakt, teveel om nu op te schrijven. Wat kan je leven plots omslaan.
Ik hoor constant dat herstellen tijd kost en dat snap ik maar 5 maanden is voor mijn gevoel best lang😔
Herkenbaar?
Lieve groet,
Lain
Lain
> 2 jaar geleden
