Maar niemand begrijpt werkelijk wat ik voel

ik ben Marijke ik en mijn echtgenoot waren 35jaar getrouwd en op 13oktober 2020 hebben we te horen gekregen dat hij A L S had en niets meer konden doen .integendeel kom maar 14 januari terug voor papieren in te vullen van eutansie wij zijn niet bij de pakken blijven zitten en zijn op alternatieve wijze gaan zoeken.Maar jammer genoeg heeft hij op 1 november een hartstilstand gehad en een lange tijd gereanimeerd is .Hij is wel weggevoerd met de ambulance naar het U Z te GENT.Eens in het U Z mag ik er niet direct bij na lange tijd mogen we naar intensieve zorgen , komt de verpleegster langs vraag mag ik al mee bij mijn echtgenoot nee antwoorde de verpleegster meneer ligt nog in zijn blootje afschuwelijk antwoord antwoord ze tegen een vrouw die al 35 jaar met getrouwd is. DIT IS GEWOON NIET KUNNEN. En na 2 BESPREKINGEN MET MEN DE DOKTER meneer kan nooit meer wakker worden een afschuwelijke vraag mag hij donor worden DIT IS HEEL ONGEPAST ZO EEN VRAAG DURVEN STELLEN. Mijn echtgenoot lag in een zeer diepe KOMMA en op 3 november begin ik tegen mijn echtgenoot te praten heb zijn hand en schouder vast en zeg als je sterk genoeg bent laat een mirakel gebeuren en geef mij een teken van leven op dit ogenblik is hij beginnen wenen en snikken . En dan durven die dokter en verpleester nog uitspreken comma patienten horen u toch niet .We hebben met twee de bewijzen gezien DIE HOREN U WEL MAAR KUNNEN NIET REAGEREN. Zou zeggen voor mij een heeeeel slechte ervaring in het U Z GENT met hun uitspraken kan ik niet echt leven.Jammer genoeg is mijn echtgenoot wel overleden op 5 november. IK ZOU ZEGGEN KOM OP TEGEN DE VRESELIJKE ZIEKTE A L S
D aarbij heb ik zelf mijn echtgenoot wel 2 JAAR zelf verzorgd dag en nacht.
D at hij er niet meer is ,dat is super zwaar ik kom dit NOOIT TE BOVEN


MARIJKE

Ik was 18 toen ik terug kwam van mijn 1ste vakantie (1973) op een zondag en toen was mijn moeder de zaterdag er voor verongelukt! Ik wist nergens van, toen was er geen mobiel, en stapte niets vermoedend naar binnen...vreselijk! Er werd nooit over gesproken....heb het nooit kunnen verwerken en werd met de jaren steeds moeilijker...als ik al eens wat zei dan was het vaak "joh, het is al zolang geleden!" Dus zei ik maar nooit meer wat....hele moeilijke jaren en toen ik voor mijn ptss behandeld werd kon ik het met pijn en moeite ook over de dood van mijn moeder hebben. Maar het gemis is er nog steeds, al is het in juli al 50 jaar geleden....CPK....heel veel sterkte!

Wat ontzettend verdrietig…
Mijn moeder overleed bijna 2 weken geleden, en jou verhaal raakt me zo erg..
Ik weet soms niet hoe ik verder moet zonder haar, zij was m’n alles

Ik begrijp ook je eenzame gevoel, je verdriet kun je maar tot op zekere hoogte delen..
Heel erg veel sterkte !!