Ik zit nu bijna een jaar in een burn-out en ook hier helaas nog totaal niet het einde van de tunnel gezien. Veel angst, onzekerheid en ook wel depressieve gevoelens. Als ik het in één woord zou samenvatten zou ik zeggen: spanning. Of gejaagdheid. Gewoon niet kunnen ontspannen. Fysiek gezien nog beresterk en geen vage klachten wazig zien etc. Maar los daarvan ben ik een schim van wie ik was. Vroeger hield ik van sporten, met vrienden afspreken etc. Nu is het 80% thuis en de rest een beetje wandelen en soms naar de sportschool. Afspreken met mijn vriendin kost me bergen energie. Hoe ellendig kan een mens zich voelen? Had nooit verwacht dat ik zó diep kon zinken, zelfs niet een aantal jaren geleden toen ik echt wel stevige stressklachten had, maar dit?
Het goede nieuws is dat ik wel iets beter slaap dan voorheen. Voorheen sliep ik erg erg slecht. Mijn constante gevoel van gejaagdheid in combinatie met een bonkend hart hielp daar niet bij. Dat bonkend hart is wel een stuk minder geworden. Voorheen sliep ik zeker 4 van de 7 nachten in een week niet. Nu soms een slechte nacht (eens per 10 dagen). Kwaliteit van slaap is ook iets beter en ik verwacht daarin ook wel verbetering de komende tijd.
Mijn angsten zijn iets gezakt. Ik had/heb last van een vorm van pleinvrees en kon/kan zeer slecht tegen drukke plekken. Angst is wel gezakt maar nog wel soms aanwezig. Ik weet uit ervaring dat dit verder gaat zakken zodra ik meer rust in mijn lijf ga ervaren. Een burnout zoekt je "zwakste schakel" op: ik ben van nature een redelijk "nerveus" persoon, dus daar "pakt" de burnout mij op. Bij een ander kunnen dat weer andere klachten zijn.
Ik heb soms wel goede dagen weer. Dat was eerst compleet ondenkbaar. Dus daar put ik een beetje hoop uit. Ik had een week geleden een best okee week. Samen met mijn vriendin een beetje gewinkeld. Kon weer lachen en voelde me best fijn. Voor het eerst sinds lange, lange tijd. Maar na een paar dagen dan toch weer terugvallen in het oude gevoel. Daar zit ik nu dan een beetje in. Het duurt in mijn geval echt lang en mijn gevoel zegt dat ik zeker nog een paar maanden nodig zal hebben om de nodige stappen te zetten.
Ook een forse portie "eigen schuld" hier hoor. Ik ben jarenlang doorgegaan met werk dat mij eigenlijk totaal niet paste. Lange kantoordagen met mensen waar ik weinig mee heb en een doelstelling die niet bij mij past. 10 uur per dag achter een scherm, icm deadlines, perfectionistisch karakter, hoge eisen etc. Superslecht voor me geweest. Volledig kapot thuiskomen, maar toch gewoon doorgaan. Ik liep al jaren op mijn tenen en ben eerder onderuit gegaan en ik had daar van moeten leren, maar dit was nodig om mij het écht te doen beseffen dat het anders moet. Dus in die zin snap ik mensen wel die zeggen dat een burnout een "kado" is.
Psychologen heb ik wisselende ervaringen mee. Een psycholoog gaat de burnout niet doen verdwijnen. Een burnout heeft ook een sterke fysiologische (lichamelijke) kant en die pak je in mijn optiek aan door veel te rusten en weinig prikkels te ervaren. In mijn geval gierde mijn lijf van de cortisol/adrenaline en gedragsschema hebben dan heel weinig effect. Komt gewoon niet binnen, omdat je lichaam zó aan staat. Sommige psychologen begrijpen dat wel, maar je hebt helaas veel koekebakkers er tussen zitten (zoals in ieder vak hoor). Een psycholoog kan helpen bepaalde patronen etc te doen inzien, dus voor het "besef" kan zo iemand helpen. En voor een verklaring voor je gevoel/situatie (dus "educatie", maar daar zijn ook hele goede bronnen voor te vinden online en op spotify in allerlei podcasts (die van Johann Legendre kan ik zeer aanraden)). Los daarvan voegt het weinig toe naar mijn mening. Ik heb zeker EUR 2.000 aan allerlei therapieën uitgegeven; achteraf gezien niet echt nodig. Besteed dat geld uit aan jezelf of koop eens een goed boek. Ik denk dat een regelmatige gesprek met "iemand" vanuit de basis ggz (dus vergoed door de verzekering) meer dan genoeg is voor de meesten. Maar dit zeg ik puur vanuit mijn eigen situatie/mening.
Wat doe ik nu om mijn herstel te bevorderen? Ik probeer dagelijks te wandelen (30 min tot een uur). Ik sport ook regelmatig (fietsen/sportschool). Dat deed ik een tijd terug iets te fanatiek waardoor ik wat terugviel, dus dat kun je beter met mate doen ivm verhoogde cortisol bij te hoge inspanning. Dat wil je dus niet hebben. Nu dus vrij "relaxed" sporten, lees: lage intensiteit, geen zware gewichten etc. Ik probeer gezond te eten. Verder neem ik supplementen (visolie, vit d3, magnesium, zink, en sinds kort l theanine). Of en in welke mate dit nou echt helpt weet ik niet, maar ik heb het gevoel dat het wel bijdraagt.
Ik ben ervan overtuigd dat als je je lijf de nodige rust geeft en goed nadenkt over hoe je je leven voortaan wilt leven, je altijd wel uit een burnout kunt komen. Werk is een zeer belangrijk aspect daarin: je besteedt het grootste deel van je dag op het werk, dus het is niet gek dat een burnout vaak met werk te maken heeft. Ik ga over een tijdje een heel ander pad op met een forse achteruitgang in inkomen. Maar ik heb nu eindelijk ingezien dat er niks belangrijkers in dan je gezondheid. Daar kan geen miljoen tegenop.
Sterkte allemaal en vertrouw op jezelf. Je kunt het!
Het goede nieuws is dat ik wel iets beter slaap dan voorheen. Voorheen sliep ik erg erg slecht. Mijn constante gevoel van gejaagdheid in combinatie met een bonkend hart hielp daar niet bij. Dat bonkend hart is wel een stuk minder geworden. Voorheen sliep ik zeker 4 van de 7 nachten in een week niet. Nu soms een slechte nacht (eens per 10 dagen). Kwaliteit van slaap is ook iets beter en ik verwacht daarin ook wel verbetering de komende tijd.
Mijn angsten zijn iets gezakt. Ik had/heb last van een vorm van pleinvrees en kon/kan zeer slecht tegen drukke plekken. Angst is wel gezakt maar nog wel soms aanwezig. Ik weet uit ervaring dat dit verder gaat zakken zodra ik meer rust in mijn lijf ga ervaren. Een burnout zoekt je "zwakste schakel" op: ik ben van nature een redelijk "nerveus" persoon, dus daar "pakt" de burnout mij op. Bij een ander kunnen dat weer andere klachten zijn.
Ik heb soms wel goede dagen weer. Dat was eerst compleet ondenkbaar. Dus daar put ik een beetje hoop uit. Ik had een week geleden een best okee week. Samen met mijn vriendin een beetje gewinkeld. Kon weer lachen en voelde me best fijn. Voor het eerst sinds lange, lange tijd. Maar na een paar dagen dan toch weer terugvallen in het oude gevoel. Daar zit ik nu dan een beetje in. Het duurt in mijn geval echt lang en mijn gevoel zegt dat ik zeker nog een paar maanden nodig zal hebben om de nodige stappen te zetten.
Ook een forse portie "eigen schuld" hier hoor. Ik ben jarenlang doorgegaan met werk dat mij eigenlijk totaal niet paste. Lange kantoordagen met mensen waar ik weinig mee heb en een doelstelling die niet bij mij past. 10 uur per dag achter een scherm, icm deadlines, perfectionistisch karakter, hoge eisen etc. Superslecht voor me geweest. Volledig kapot thuiskomen, maar toch gewoon doorgaan. Ik liep al jaren op mijn tenen en ben eerder onderuit gegaan en ik had daar van moeten leren, maar dit was nodig om mij het écht te doen beseffen dat het anders moet. Dus in die zin snap ik mensen wel die zeggen dat een burnout een "kado" is.
Psychologen heb ik wisselende ervaringen mee. Een psycholoog gaat de burnout niet doen verdwijnen. Een burnout heeft ook een sterke fysiologische (lichamelijke) kant en die pak je in mijn optiek aan door veel te rusten en weinig prikkels te ervaren. In mijn geval gierde mijn lijf van de cortisol/adrenaline en gedragsschema hebben dan heel weinig effect. Komt gewoon niet binnen, omdat je lichaam zó aan staat. Sommige psychologen begrijpen dat wel, maar je hebt helaas veel koekebakkers er tussen zitten (zoals in ieder vak hoor). Een psycholoog kan helpen bepaalde patronen etc te doen inzien, dus voor het "besef" kan zo iemand helpen. En voor een verklaring voor je gevoel/situatie (dus "educatie", maar daar zijn ook hele goede bronnen voor te vinden online en op spotify in allerlei podcasts (die van Johann Legendre kan ik zeer aanraden)). Los daarvan voegt het weinig toe naar mijn mening. Ik heb zeker EUR 2.000 aan allerlei therapieën uitgegeven; achteraf gezien niet echt nodig. Besteed dat geld uit aan jezelf of koop eens een goed boek. Ik denk dat een regelmatige gesprek met "iemand" vanuit de basis ggz (dus vergoed door de verzekering) meer dan genoeg is voor de meesten. Maar dit zeg ik puur vanuit mijn eigen situatie/mening.
Wat doe ik nu om mijn herstel te bevorderen? Ik probeer dagelijks te wandelen (30 min tot een uur). Ik sport ook regelmatig (fietsen/sportschool). Dat deed ik een tijd terug iets te fanatiek waardoor ik wat terugviel, dus dat kun je beter met mate doen ivm verhoogde cortisol bij te hoge inspanning. Dat wil je dus niet hebben. Nu dus vrij "relaxed" sporten, lees: lage intensiteit, geen zware gewichten etc. Ik probeer gezond te eten. Verder neem ik supplementen (visolie, vit d3, magnesium, zink, en sinds kort l theanine). Of en in welke mate dit nou echt helpt weet ik niet, maar ik heb het gevoel dat het wel bijdraagt.
Ik ben ervan overtuigd dat als je je lijf de nodige rust geeft en goed nadenkt over hoe je je leven voortaan wilt leven, je altijd wel uit een burnout kunt komen. Werk is een zeer belangrijk aspect daarin: je besteedt het grootste deel van je dag op het werk, dus het is niet gek dat een burnout vaak met werk te maken heeft. Ik ga over een tijdje een heel ander pad op met een forse achteruitgang in inkomen. Maar ik heb nu eindelijk ingezien dat er niks belangrijkers in dan je gezondheid. Daar kan geen miljoen tegenop.
Sterkte allemaal en vertrouw op jezelf. Je kunt het!
J
> 2 jaar geleden
