Mijn grootste prestatie is overleven

ik kan me hiermee volledig identificeren.
Ik hoop dat het ooit nog goed komt

Herkenbaar. 🍀
🌺🌸 voor je

Hoi ik herkent jou klachten maar al te goed ik heb het precies het zelfde niet leven maar overleven ik slik geen medicatie maar moet er wel weer aan , vrienden heb ik ook niet en ik werk ook niet meer dan wordt je wereld wel kleiner hoor ik wens je iedere geval heel veel sterkte en hopelijk krijg je meer uit het leven met vriendelijke groet Jeanet

Heel herkenbaar, ik sta ook in het overlevingsstandje en heb geen vrienden, geen man, wel kinderen. Ik heb geen tips, zou willen dat we elkaar komden helpen, is er ergens een forum voor lotgenoten ofzo...
Veel sterkte!
Charlotte

Hel herkenbaar, ik ben inmiddels anderhalf jaar thuis. Mijn man is thuis met copd ikzelf heb fybromyalgie en post traumatische stressstoornis, slik voor beide veel medicatie.

In het begin dacht ik, wel oke toch samen leuke dingen doen. Maar dat valt vies tegen. Je staat buiten de wereld hebt geen contacten meer buitenshuis en dagen duren ellenlang. Ik heb genoeg te doen hoor tuin, huishouden, beesten maar daar kom ik niet toe ik ben daar te moe voor. Ook al ga ik het toch proberen ik zak gewoon in elkaar en kan weer naar bed. En daar lig ik dan te denken wat brengt dit leven mij dan nog.

Dan denk ik wel eens hoeveel jaar nog??

Beste,
Ik herken het zo hard…
Ik heb ook alleen maar overleefd. Ik heb 3 j geleden een heel zware depressie gehad en door overbelasting zit ik weer in beginnende.
Ik heb het gevoel alsof de tijd overdag stil blijft staan, alsof ik zo hopeloos ben en uitgeput dat ik er niet meer wil zijn.
Maar ik moet voor mijn dochters. Zij struggle en zelf met heel wat emotieregulatie problem men en dit vraagt zoveel van me dat ik compleet op ben. En toch moet ik voor hen verder…ik weet niet hoe. Hoe ik elke dat me
Hierheen moet sleuren. Zelf een uur lijkt all eindeloos….ik voel me sinds de depressie zo rusteloos en krijg me zelf tot bijna niets om te doen….
Als je wat meer met me wil delen ben je welkom
Susan

Hallo
Ik herken dit erg goed.
Ik zit ook jarenlang in depressie. Dit jaar heb ik met moeite overleefd.
Ik ben het zat.
Ik wil met iemand praten die ook mij begrijpt.
Ik ben eenzaam en voel me eenzaam

Ik herken ook veel van bovenstaande. Ondanks dat ik wel werk en volwassenen kinderen heb voel ik mij eenzaam. Dit komt door regelmatig depressies. Je doet wat moet en daar blijft het bij. Geen sociaal netwerk daardoor opgebouwd. De gelijke deler van bovenstaande verhalen is eenzaamheid. De behoefte om met mensen te praten die weten waar je het over hebt waardoor je je niet hoeft te verdedigen zou zo fijn zijn. Elkaar ondersteunen en iets ondernemen met elkaar zonder een "zielig zeikgroepje te worden.Wie voelt hier voor?

Ik herken dat ook ik ben aan het overleven al 31jaar ik ben 71 ik lijd aan depressie angststoornis en persoonlijkheidsstoornis.
Gebruik medicijnen.blijft moeilijk.ik hen een zus en een vriendin die ik af en toe zie.weinig contact met kinderen en kleinkinderen.het is niet anders.houd moed.reageren mag.vind ik zelfs fijn.

Wat een herkenbaar verhaal, ik zou het zelf geschreven kunnen hebben. Hoe is het nu met je?

Hallo ja net als veel reacties hier. Heel herkenbaar, ben van mening en eigenlijk op zoek naar mensen, om niet alleen de ervaring te delen, maar misschien ook eens de natuur in te gaan ,er op uit enz .dat werkt naar mijn ide ook prima,dus wíe dit ook mag lezen,misschien voelt u zich aangesproken? .DAAR BIJ MISSCHIEN EEN TIP, PROBEER EENS RHODIOLA ROSEA DIT NATUURLIJK PRODUCT BLIJK TE WERKEN BIJ DEPRESSIE .KIJK EENS OP INTERNET TER INFO. MOET ER ZELF NOG MEE BEGINNEN. HOUD JULLIE OP DE HOOGTE MVG JAN

Net als bij vele, het is zo herkenbaar. Heb alles wat je maar wensen kan, lieve vrouw, drie top kinderen met aanhang, geen financiële zorgen, kleinkind enz. Maar door depressie, burn-out, leeg nest syndroom, ptss, sociale angststoornis en laag zelfbeeld ben ik ingestort. Kan nergens van genieten en moet mijn dagen nu werkloos doorbrengen. Heb al enkele therapieën gevolgd ook slik ik medicatie maar zie nog geen licht aan het eind van de tunnel. Het vechten valt mij steeds zwaarder. Moet doorgaan en hopen op betere tijden.

Hier nog 1tje. Ik heb al ruim 10 jaar depressie. School niet afgemaakt vanwege angstklachten erg laag zelfbeeld daardoor altijd erg vermijdend geweest. verslaafd geraakt aan lorazepam mezelf heel lang opgepept met dexamfetamine maar daar vervelende tics aan overgehouden en constant klemmen met de kaken.inmiddels Jaren alleen in bed doorgebracht mezelf afleiden op mn telefoon. Eenzaam en als ik mensen zie stik jaloers en beschaamd dat ik er zo aan toe ben en andere mensen dan zien lachen, onder de mensen zijn en werken terwijl ik tot niks meer toe kom. Dusja is beiden in mijn ervaring niet goed voor me. Nare ervaringen en In de maling genomen door allerlei gekke artsen en vaak zomaar van de een naar de andere instantie gestuurd met wachtlijsten van een jaar tussendoor zonder dan uiteindelijk geholpen te worden. Nu weer aan het wachten op hulp bij een instantie. Zal me benieuwen. Hou vol mensen xx