Ik verkeer in een sociaal isolement omdat ik door anderen overal gelabeld wordt als twijfelachtig, te intens, te gevoelig, te diep, of raar voor mijn hooggevoeligheid. Ik heb daarom een angst voor afwijzing en durf niet de maatschappij in om me te profileren. Mijn hooggevoeligheid wordt beschouwd als schrik. Ik kan niemand vinden die mij begrijpt en in mijn waarde laat of een steun in de rug kan zijn. De eenzaamheid is ondraaglijk. Ook door een helse jeugd weet ik absoluut niet hoe ik richting moet geven aan mijn leven en ben al op behoorlijke leeftijd gekomen dat de depressie alleen maar versterkt. Niemand om mee te praten of even tussenuit te gaan vereist zo een hoge tol. Ik lijdt aan slapeloosheid en heb maar steeds geen geluk met het vinden van lieve begripvolle mensen. Ik heb echt behoefte aan gezelschap door geestverwanten.
anoniem
> 2 jaar geleden
