Mijn lichaam voelt vanaf de eerste seconde al geblokkeerd aan

Hallo! Ik ben een 23- jarige studente en op dit moment voel ik mij eigenlijk echt niet goed. Ik sta iedere dag op met de gedachte ‘Ohnee, hoe ga ik er vandaag weer door geraken’. Mijn lichaam voelt vanaf de eerste seconde al geblokkeerd aan. Ik geraak m’n bed niet uit, ben precies verlamd of verdoofd. Ik slaap enorm veel tot wel 12- 15 uren per dag en voel me nog slecht. Mijn hoofd voelt zwaar en vol aan. Ik kan precies niet meer denken, er zit precies een wirwar van draden in mijn hoofd. Ik heb nergens zin in, alles is lastig. Mijn lichaam trilt ook vaak innerlijk, maar is niet te observeren door anderen. Mijn lichaam weegt een ton. Ik eet meer dan anders, grotere hoeveelheden en schaam me hier ook over. Deze periode van overmatig eten kan een week duren en worden dan afgewisseld door een periode héél gezond te eten, kcals te tellen en veel te gaan fitnessen/ dansen. On dan de dag erna weer te hervallen in het mij slecht voelen. Het jojo’en met eten is al zo van het middelbaar, dat is zeker al 6 jaar geleden. Het helpt ook niet dat mijn mama graag dungebouwde meisjes ziet zonder kont. Laat mij nu net niet zo gebouwd zijn.
Het mij neerslachtig en somber voelen is al vaker geweest maar nu heb ik het al twee maanden aan een stuk en geloof ik niet dat ik terug beter kan worden. Ik moet hulp zoeken want zo kan ik niet verder. De derealisaties, angsten, paniekaanvallen, twijfelen aan mezelf, geblokkeerd voelen, eetproblemen… worden me te veel. Het beïnvloed mijn fysieke conditie wat ik als sportvrouw echt niet leuk vindt. Ik vindt het ook moeilijk om gemaakte afspraken met vrienden last minute niet te verzetten. Ik wil me niet somber voelen met andere mensen erbij. Daarnaast heb ik ook geen energie om met mensen te praten, te doen alsof ik happy ben.

Ik ben bang dat ik depressief ben, ik voel me alleszinds zo. Is er iemand die zich hierin herkend en mij misschien wat meer zekerheid kan geven? Ik weet niet meer wat echt is en wat niet, is het normaal om me zo te voelen want iedere jongere voelt zich toch wel eens slecht? Of kan heel de dag door slapen, dat is wat vriendinnen zeggen als ik hen er over aanspreek…

Daarnaast durf ik ook niet naar een psycholoog te gaan. In stress- situaties ga ik vaak derealiseren en depersonaliseren. Daardoor vertrouw ik op sommige momenten niet veel mensen. Ook ben ik bang dat ik daar dan ga zitten en niets weet te vertellen, dat ik me plots oke ga voelen en dan denk in mezelf dat ik niet te klagen heb. Ik weet dat dit irreëele gedachten zijn… maar toch zijn ze er.