Ik ben 22 jaar samen met mijn partner. Waarvan 13 jaar getrouwd.
Onlangs is uitgekomen dat ik al ongeveer 3 jaar een affaire heb met een andere man.
Het is geen excuus maar er gaat een heleboel gepraat, geruzie en de angst van het loslaten van het vertrouwde bekende niet willen loslaten aa vooraf.
Mijn man heeft veel meegemaakt in zijn jeugd. Al jaren voel ik me zo alleen. Ik heb het gevoel maar niet een connectie met hem te kunnen krijgen.
Na hier veel over gesproken en geruzied te hebben begrijpt hij gewoon niet wat ik bedoel.
Ik kan heel moeilijk omgaan met mijn gevoel erin en heb ook nog een eetstoornis ontwikkeld.
Mijn affaire is iemand die er voor me was. We hadden emotioneel echt een klik en hij stond altijd voor me klaar.
Het varen op zijn liefde en aandacht werd alleen maar erger. Ik werd ervan afhankelijk.
Nu sta ik op straat...ik logeer bij mijn vader.
De kinderen moeten we het nog vertellen. Mijn man weet niet wat hij wil.
Ik ben fout, ik ben vreemd gegaan...maar enerzijds voel ik me zo eenzaam en niet gehoord.
Ik ben er kapot van...vooral voor het verdriet wat ik de kinderen aan doe. Mijn man geeft mij het gevoel dat alleen ik fout ben en ik de boosdoener ben in alles.
Wat moet ik nu doen? Er is een wachttijd voor de behandeling van mijn eetstoornis.
In de tussentijd maakt mijn hoofd overuren....
Onlangs is uitgekomen dat ik al ongeveer 3 jaar een affaire heb met een andere man.
Het is geen excuus maar er gaat een heleboel gepraat, geruzie en de angst van het loslaten van het vertrouwde bekende niet willen loslaten aa vooraf.
Mijn man heeft veel meegemaakt in zijn jeugd. Al jaren voel ik me zo alleen. Ik heb het gevoel maar niet een connectie met hem te kunnen krijgen.
Na hier veel over gesproken en geruzied te hebben begrijpt hij gewoon niet wat ik bedoel.
Ik kan heel moeilijk omgaan met mijn gevoel erin en heb ook nog een eetstoornis ontwikkeld.
Mijn affaire is iemand die er voor me was. We hadden emotioneel echt een klik en hij stond altijd voor me klaar.
Het varen op zijn liefde en aandacht werd alleen maar erger. Ik werd ervan afhankelijk.
Nu sta ik op straat...ik logeer bij mijn vader.
De kinderen moeten we het nog vertellen. Mijn man weet niet wat hij wil.
Ik ben fout, ik ben vreemd gegaan...maar enerzijds voel ik me zo eenzaam en niet gehoord.
Ik ben er kapot van...vooral voor het verdriet wat ik de kinderen aan doe. Mijn man geeft mij het gevoel dat alleen ik fout ben en ik de boosdoener ben in alles.
Wat moet ik nu doen? Er is een wachttijd voor de behandeling van mijn eetstoornis.
In de tussentijd maakt mijn hoofd overuren....
L
> 2 jaar geleden