Ik ben een vrouw van net geen 39 jaar. En bijna helemaal alleen op de wereld. Geen kinderen, geen partner,ook nooit getrouwd geweest, enig kind ook en 'vrienden' kan ik op mijn 1 hand tellen.
Het begon op een woensdagmiddag. Eind februari 2016. Ik had een halve dag gewerkt. Ik werkte toen deeltijds als poetsvrouw en elke woensdagnamiddag en vrijdagnamiddag was ik vrij. Thuisgekomen in mijn appartement dat ik nu al meer dan 8 jaar huur, nam ik een tas koffie en smeerde ik een paar boterhammen. Toen ging mijn gsm. Het was mama, compleet over haar toeren. Pappa was op zolder gekropen en hij kwam er maar niet af. Ze haakte in. Dat was niet haar gewoonte. Mama breekt nooit een telefoongesprek zomaar af. Mijn hart begon te bonken en ik voelde me misselijk worden. In paniek pakte ik mijn autosleutels en reed naar mijn ouderlijk woning. Pappa zat idd op zolder. Met een touw rond zijn nek... (nu moet je weten dat papa Alzheimer had, vasculaire dementie en achtervolgingswaanzin) hij was razend omdat 'ze ' zijn portemonnee hadden gestolen. Ik praatte 20 minuten op hem in, zonder resultaat. Hij vroeg naar zijn huisarts, enkel met hem wou hij praten. Ik belde die op. Maar die wou nog niet komen. Toen hij aankwam zei hij: ik kan hier niets komen doen. Die huisarts belde politie en ambulance en beende weg, naar buiten. Ondertussen zat ik buiten, compleet ingestort. Hij keek niet naar mij om. Pappa heeft toen verschillende weken op de gesloten afdeling psygiatrische gezeten. Achteraf kwam hij in het rusthuis terecht want mama en ik konden de zorg niet aan. Hij was toen ook al 80 en viel geregeld.
Anno 2020,met het gekende corona virus, zie ik mijn leven niet meer zitten. Pappa is op 6 april overleden aan het corona virus in het rusthuis. Wij zitten met erg veel vragen omdat we geen afscheid hebben kunnen nemen.
Mama is al 20 jaar nierpatiënt en bijna blind. Het laatste jaar ligt ze meer int ziekenhuis dan ze thuis is. Zwak hart, continue longontsteking, bloedarmoede, continue bacterie op haar 19 jaar oude donornier.... En noem maar op. De medische rekeningen swingen de pan uit. Ik heb haar ook jaren geleden bij mij genomen int appartement en sindsdien zorg ik voor haar.
Ikzelf zit in de ziekenkas sinds de zelfmoord van papa. Ik heb depressie, cvs, hartproblemen en door mijn overgewicht heb ik pre-diabetes.
Een nieuwe relatie interesseert me absoluut niet. Ik ben dan ook al 5 jaar single. Mijn ouders zijn mijn alles. Mijn god en mijn godin. Ik had/heb een uitzonderlijke sterke band met mijn ouders.Ik dreig mama te verliezen. Het gaat echt niet goed. Wie zal er dan om me geven? Ik heb dan helemaal niemand meer. Ik moet ook alles alleen doen van papierwerk waar ik dus absoluut niks van ken. Ik heb zelfs papa zijn crematie helemaal alleen moeten doen en door de corona zelfs nog geen uitvaart.
Vroeger snapte ik niet dat een mens zich alleen kan voelen ondanks dat we met miljoenen zijn op de planeet. Nu snap ik dat des te meer...
Het begon op een woensdagmiddag. Eind februari 2016. Ik had een halve dag gewerkt. Ik werkte toen deeltijds als poetsvrouw en elke woensdagnamiddag en vrijdagnamiddag was ik vrij. Thuisgekomen in mijn appartement dat ik nu al meer dan 8 jaar huur, nam ik een tas koffie en smeerde ik een paar boterhammen. Toen ging mijn gsm. Het was mama, compleet over haar toeren. Pappa was op zolder gekropen en hij kwam er maar niet af. Ze haakte in. Dat was niet haar gewoonte. Mama breekt nooit een telefoongesprek zomaar af. Mijn hart begon te bonken en ik voelde me misselijk worden. In paniek pakte ik mijn autosleutels en reed naar mijn ouderlijk woning. Pappa zat idd op zolder. Met een touw rond zijn nek... (nu moet je weten dat papa Alzheimer had, vasculaire dementie en achtervolgingswaanzin) hij was razend omdat 'ze ' zijn portemonnee hadden gestolen. Ik praatte 20 minuten op hem in, zonder resultaat. Hij vroeg naar zijn huisarts, enkel met hem wou hij praten. Ik belde die op. Maar die wou nog niet komen. Toen hij aankwam zei hij: ik kan hier niets komen doen. Die huisarts belde politie en ambulance en beende weg, naar buiten. Ondertussen zat ik buiten, compleet ingestort. Hij keek niet naar mij om. Pappa heeft toen verschillende weken op de gesloten afdeling psygiatrische gezeten. Achteraf kwam hij in het rusthuis terecht want mama en ik konden de zorg niet aan. Hij was toen ook al 80 en viel geregeld.
Anno 2020,met het gekende corona virus, zie ik mijn leven niet meer zitten. Pappa is op 6 april overleden aan het corona virus in het rusthuis. Wij zitten met erg veel vragen omdat we geen afscheid hebben kunnen nemen.
Mama is al 20 jaar nierpatiënt en bijna blind. Het laatste jaar ligt ze meer int ziekenhuis dan ze thuis is. Zwak hart, continue longontsteking, bloedarmoede, continue bacterie op haar 19 jaar oude donornier.... En noem maar op. De medische rekeningen swingen de pan uit. Ik heb haar ook jaren geleden bij mij genomen int appartement en sindsdien zorg ik voor haar.
Ikzelf zit in de ziekenkas sinds de zelfmoord van papa. Ik heb depressie, cvs, hartproblemen en door mijn overgewicht heb ik pre-diabetes.
Een nieuwe relatie interesseert me absoluut niet. Ik ben dan ook al 5 jaar single. Mijn ouders zijn mijn alles. Mijn god en mijn godin. Ik had/heb een uitzonderlijke sterke band met mijn ouders.Ik dreig mama te verliezen. Het gaat echt niet goed. Wie zal er dan om me geven? Ik heb dan helemaal niemand meer. Ik moet ook alles alleen doen van papierwerk waar ik dus absoluut niks van ken. Ik heb zelfs papa zijn crematie helemaal alleen moeten doen en door de corona zelfs nog geen uitvaart.
Vroeger snapte ik niet dat een mens zich alleen kan voelen ondanks dat we met miljoenen zijn op de planeet. Nu snap ik dat des te meer...
Vera
> 2 jaar geleden
