Ik ben 26 en mijn vriend is depressief sinds een half jaar.
Nu moet ik even mijn frustraties van me af schrijven. Ik zit nu al een week in een hotel omdat ik de situatie thuis niet meer trek. Mijn vriend trekt zich voornamelijk terug op de zolder, waar hij een eigen plekje heeft met computer, PlayStation etc. Sinds zijn depressie verstopt hij zich daar. Hij kan niet slapen en blijft soms 3 dagen wakker. Hij heeft dan liever niet dat ik naar boven kom want hij wil alleen zijn. En dat is alles behalve wat ik wil.
Hij komt tussendoor ook niet beneden. Er zijn dan 1 a 2 avonden in de week dat hij mee naar bed gaat maar dan is hij zo moe dat er ook geen normaal gesprek te voeren is. Hij zegt ook geen gevoel meer te hebben. Ik moet maar "mijn eigen ding doen" zegt hij. Daar mee bedoeld hij, doen alsof hij er niet is. Dat betekend, alleen opstaan, alleen naar bed, alleen eten want ook daar heeft hij geen zin in.
Ik lees overal dat ik de situatie moet accepteren zoals hij is. Ook lees ik dat ik niet voor therapeut moet spelen want ik moet me realiseren dat we een " liefdesrelatie" hebben. Ik vraag me alleen af hoe zich dat in dit geval nog uit. Hij wil niks doen, komt niet buiten en wil nergens mee naar toe. Ik voel me vreselijk alleen. Natuurlijk heeft hij ook geen libido meer, wat ik heus begrijp.
Hij heeft een gesprek gehad met de huisarts voor hulp en zou aangemeld worden bij een of ander traject waar Natuurlijk een mega wachtrij voor is op dit moment. In de tussentijd moet ik maar afwachten... maar ik weet niet hoe wij de situatie thuis nog houdbaar kunnen maken voor ons allebei. Ik ben echt ten einde raad... hebben jullie nog ideeën?
Nu moet ik even mijn frustraties van me af schrijven. Ik zit nu al een week in een hotel omdat ik de situatie thuis niet meer trek. Mijn vriend trekt zich voornamelijk terug op de zolder, waar hij een eigen plekje heeft met computer, PlayStation etc. Sinds zijn depressie verstopt hij zich daar. Hij kan niet slapen en blijft soms 3 dagen wakker. Hij heeft dan liever niet dat ik naar boven kom want hij wil alleen zijn. En dat is alles behalve wat ik wil.
Hij komt tussendoor ook niet beneden. Er zijn dan 1 a 2 avonden in de week dat hij mee naar bed gaat maar dan is hij zo moe dat er ook geen normaal gesprek te voeren is. Hij zegt ook geen gevoel meer te hebben. Ik moet maar "mijn eigen ding doen" zegt hij. Daar mee bedoeld hij, doen alsof hij er niet is. Dat betekend, alleen opstaan, alleen naar bed, alleen eten want ook daar heeft hij geen zin in.
Ik lees overal dat ik de situatie moet accepteren zoals hij is. Ook lees ik dat ik niet voor therapeut moet spelen want ik moet me realiseren dat we een " liefdesrelatie" hebben. Ik vraag me alleen af hoe zich dat in dit geval nog uit. Hij wil niks doen, komt niet buiten en wil nergens mee naar toe. Ik voel me vreselijk alleen. Natuurlijk heeft hij ook geen libido meer, wat ik heus begrijp.
Hij heeft een gesprek gehad met de huisarts voor hulp en zou aangemeld worden bij een of ander traject waar Natuurlijk een mega wachtrij voor is op dit moment. In de tussentijd moet ik maar afwachten... maar ik weet niet hoe wij de situatie thuis nog houdbaar kunnen maken voor ons allebei. Ik ben echt ten einde raad... hebben jullie nog ideeën?
Anoniem
> 2 jaar geleden
