Ik heb mij als tiener heel eenzaam gevoeld. Ik kwam van een moeilijke thuissituatie, was gepest geweest als jong kind en had het thuis niet breed. Ik studeerde economie-moderne talen en zat dus tussen midden- en hoge klasse kinderen. Ik had weinig zelfvertrouwen en zag er anders uit dan hen. Zo zat ik tijdens weekends en na de examens dikwijls alleen. Gelukkig heb ik meestal wel vrienden gehad, ook al waren het er niet veel. Maar ik had toch altijd het gevoel dat ik alleen was, en wellicht was dat omdat ik geen warm nest had thuis. Altijd waren er problemen, of ruzies thuis. Ook hadden mijn ouders nauwelijks contact met vrienden of familie, waardoor ik ook niet echt het goede voorbeeld kreeg. Mijn vader was weinig thuis, en mijn moeder was vaak verdrietig of boos. Vrienden wilden wel eens afspreken, maar met mijn problemen kon ik nergens terecht. Ook toen ik mijn eerste liefje had, bleef ik met hetzelfde knagende gevoel zitten. Ook bij haar kon ik niet écht terecht. Het is voor mij pas beginnen veranderen toen ik ging studeren aan de universiteit. Ik ben toen op therapie gegaan, en mede daardoor heb ik mijn ouders kunnen overtuigen om op kot te gaan. Dat was niet evident gezien de financiële situatie thuis, maar wellicht had het ermee te maken dat ik de jongste van vier was, en er dus wat ruimte vrij kwam nadat mijn oudere broer en zussen op hun eigen benen gingen staan. Als student ben ik open gebloeid, maar ook tijdens die periode bleef ik mij dikwijls alleen voelen, vooral tijdens het weekend en de vakantie wanneer de meeste van mijn vrienden terug gingen naar hun warme nest. Het is voor mij pas echt veranderd doordat ik mijn toekomstige vrouw heb ontmoet. Bij haar kon/kan ik echt terecht met mijn gevoelens. Mede daardoor heb ik mij over een aantal dingen kunnen zetten. Ik heb nu meer contact dan vroeger met mijn ouders, broer en zussen, en probeer er voor hen te zijn. Ik heb ook ingezien dat ik sociale contacten veel vragen van mij (terwijl ik vroeger dacht dat ik daar energie kon uithalen), en heb daarin beter leren doseren. Ook heb ik ingezien dat problemen er altijd zijn, maar dat de kunst is om er iets aan te doen of anders ze gewoon een plaats te geven. Ook belangrijk in mijn ontwikkeling, is dat ik mezelf beter heb leren kennen. Zo heb ik ontdekt dat ik het leven van andere idealiseerde, en mijn leven te somber inzag. Het was allemaal te zwart-wit, terwijl het er altijd op aan komt om je wensen zo goed als mogelijk na te streven, zonder ze volledig te kunnen invullen.Verder heb ik mijn zelfwaarde heb gevonden: ik heb ontdekt waar ik goed in ben, en investeer daarin nu meer dan in relaties, waar ik eigenlijk niet zo goed in ben. en tot slot zijn we ouders geworden, van een fantastische zoon. Als vader wil ik hem een vruchtbare bodem bieden, om zijn talenten te ontwikkelen en veerkrachtig te zijn bij problemen. Het rare is dat vriendschap nu makkelijker lijkt te komen. En eigenlijk is dat niet zo raar. Mensen houden niet van (zelf)beklag, maar des te meer van iemand die positief in het leven staat. Soms voel ik mij nog eenzaam, maar naar mijn gevoel niet te veel. Ik hoop met mijn getuigenis andere, eenzame mensen hoop te geven en te inspireren om hun eenzaamheid aan te pakken. Je kan het!
Johan
> 2 jaar geleden
