“Niemand mag mij zwak zien” dacht ik altijd

Dag allemaal,

Ik ben een jonge dame van 21 jaar. Ik zit momenteel in een burnout/depressie.

Ik heb december 2021 mijn 1e paniek aanval gehad. Hierna ging het bergafwaarts met mij geleidelijk aan. Ik werd angstiger, vermoeider.

Het is nu 17/03/2022 en heb me nog nooit zo rot gevoeld. Ik ben extreem vermoeid , ik wil vanalles doen maar het lukt niet. Zwarte kringen rond mn ogen , wazig zien , vermoeide brandende ogen , hoofdpijn, af en toe steken in de borst, etc etc.

Ik ben tot nu toe drie keer bij een gedragstherapeut/ pychologe geweest. Momenteel ga ik wekelijks.
Het is zeer confronterend en heftig. We hebben de eerste keren vooral over mijn jeugd /verleden gehad;

Mijn mama die mij op straat gooide als 11 jarig meisje na de scheiding , mijn mama die me onterfde , mijn stiefmama die me “ adopteerde” op papier , het altijd op mijn tenen lopen om alles en iedereen tevreden te houden, mijn broertje en ik die uitelkaar getrokken zijn op jonge leeftijd want hij woonde bij mama en ik natuurlijk bij papa, mijn verplichte verhuis naar België, gepest op school, altijd maar het gevoel krijgen dat ik er niet toedeed in het samengesteld gezin bij papa en mijn stiefmama. Ik was als het ware een gewoon een huisgenoot of geest zelfs, me niet apprecieerd voelen terwijl mijn stiefzusje “ perfect is”
Mijn echte familie die ik nooit zie die ik mis(te) en de afschuw voor mijn stieffamilie waar ik nu mee moet opgroeien.. , mijn onzekerheid over mezelf qua innerlijk en uiterlijk door 2 relaties die ik gehad heb voor mijn huidige vriend doordat ze vreemdgegaan zijn en ik dit maanden erna moest horen in de relatie.
In 2017 opgenomen geweest in een jeugdinstelling na een overdosis slaapillen en antidepressiva omdat ik het allemaal niet meer zag zitten.( dit was na mijn 1e relatie. Dit deed heel veel pijn)
Op mijn 20e alleen gaan wonen met mijn huidige vriend die suikerziekte heeft wat niet altijd alles makkelijk maakt.
Maandag 03/10/2021 beginnende miskraam toen ik 9 weken (ongepland maar zeker gewenst)zwanger was. Normaal woensdag 5/10/2021 had ik mijn eerste echo , nou dit werd ook mijn eerste en laatste echte . Ik kreeg pillen mee voor de miskraam verder op gang te zetten. Fysiek heel veel lijden..08/03/2021 op cafe met mijn vriend ( om gedachten te verzetten ivm de miskraam die nog steeds bezig was) in een gevecht beland waar we niks mee te maken hadden waarbij mijn vriend werd aangezien als de dader van een ander gevecht maar dat was hij niet. Hij is dus in elkaar geslagen geweest door een groep en ik wilde hem helpen met als gevolg dat ik door een oudere man op de grond word gegooid en over een trapje naar buiten gegooid waardoor mijn knie uit de kom is gegaan, een stuk bot afgebroken is , en nog veel meer in mijn knie waar ik tot de dag van vandaag last van heb. Ik ben 4 maand uitgeweest erdoor. 16 januari 2022 terug beginnen werken , stress op de afdeling wegens pestgedrag naar anderen waar ik in mee word getrokken.

Dit is ongeveer in grote lijnen mijn jeugd. Hierbij wil ik zeggen dat mijn motto voor mezelf “ blijven doorgaan , niet blijven hangen “ is in al die jaren. Ik heb nooit echt verdrietig kunnen geweest zijn en dingen kunnen verwerken want ik liet dit mezelf niet toe. “Niemand mag mij zwak zien” dacht ik altijd.

Nu pluk ik de vruchten hiervan..