"niet los kunnen laten"

Door bij mn werk voortdurend geconfronteerd te worden met een conflictpersoon ben ik in een paar jaar tijd van de ene stressontwikkeling in de andere terecht gekomen. Eerst was er de fase van heel veel opgeroepen adrenaline / cortisol en spanning en daarna kwam de fase van uitputting niet meer kunnen slapen door cortisol en met name het wiel uitvinden en van kastje naar de muur worden gestuurd door arts en kleine vrijgevestigde therapeuten. Zaken als "niet los kunnen laten" emdr ftfp psychologische gesprekken. Het was als een pleister op een gebroken been. Het veranderde de stress niet en gaf een paar dagen rust en dan begon het malen en de gedachtes etc weer. Als ondernemer kon ik niet verzaken en ging de stress conflict spanning 24/7 door. Omslagpunt kwam nadat ik steeds meer te maken kreeg met fenomeen angst en paniek aanvallen. Duizeligheid, En dat was 1.5 jaar geleden met depersonalisatie-derealisatie voor mij dieptepunt. In de efteling lopen en dan alsof ik een plastic bol leefde en de omgeving vervormde. (nou geef ik toe dat de plek zich daar goed voor leende maar dat terzijde) . Ik kreeg van de huisarts sertraline. en na een week kon ik niet verder dan iedere dag 2x per dag lorazepam erbij te slikken. Het gevoel was ondragelijk. Alsof er iemand met een zaag door me heen ging en los van de ongemakken. Niet slapen dit duurde 3 maanden voordat het ging werken zoals ik dat had gelezen en gehoord. Pas na de 4e maand werd ik actiever en angst en paniek had ik niet meer en stemming was actiever maar voor de rest voelde ik mij vaak afgevlakt en onprettig. Het werkte ! dus wat doe ik dan, juist, dan ga ik afbouwen en na een paar maanden was ik op een erg lage dosering en stopte ik ermee. Dat bleek achteraf ernstig dom geweest te zijn maar ja die ervaring moest ik nog gaan opdoen. Ik dacht ik kan het vanaf hier zelf wel. Inmiddels belandt bij een psychiatrische instelling en met gesprekken begeleiden ze mij verder. Het ging van okt j.l weer mis en het werd erger en erger en de symptomen waren aanvankelijk nog vreselijke rotgevoel overdag. Nekklem verdoofd gevoel hoofd ondragelijke momenten en vervolgens mijn hulp verlener dagelijks in paniek bellen alsof zij dan het goede gevoel konden terug geven. Dit jaar vanaf januari alsof het hoofd zei "een nieuw jaar" en we hebben het gehad. Van de ene dag op de andere dag werden de symptomen 100x erger. Ik kreeg bij minste overprikkeling uitval verschijnselen op werk, duizeligheid. En ben naar de eerste hulp gegaan omdat ik dacht dat ik een hartinfarct had gehad. Bleek niet zo maar was even gerust gesteld door het medisch onderzoekje dan weet je ook weer waar je staat. Vervolgens begon haast iedere dag met derealisatie en ook de depressieve neerslachtige stemming als een depri-deken. Met name het verdoofde gevoel in hoofd/ hersenen alsof je hersenen worden opgeblazen en dat de hele dag lang lijden heeft me erg onzeker gemaakt. Niemand die het herkent, niemand die het begrijpt. En bij de deskundige moest ik het doen met " hormoonhuishouding verstoord en "kan van alles zijn". Wanhopig wordt je ervan want naar een supermarkt gaan en aanvallen krijgen is nieuw. Ook isoleer ik mij meer en meer. Vermijd heel veel. En dat lichte gevoel die opkomende ineens angst aanval , niet meer kunnen denken. O ja vergeten te vertellen, maand geleden heb ik gevraagd om dan weer te beginnen met de sertraline maar de psychiater vond escitalopram verantwoorder. Het werkte binnen 5 minuten al voor mijn gevoel en voelde gelijk al de rust in mn hoofd. Geen hyper en dwanggedachtes en gedachtes [prikkels. Maar na 1 week op een nog relatieve lage dosis te zitten 5mg los van de enorme moeheid en slapen (wat ik eerlijk gezegd fijn vond eindelijk) kwam een vreselijke depressiviteit kijken. Ook merkte ik dat mn hersenen weer klem zaten alsof ze vastzaten aan mn nek en mn denken vast zat. Dat ging niet goed voor een middel die geen tot weinig bijwerkingen zou moeten hebben.... (herkenbaar? ) Ik moest dus stoppen per direct. Dus hel om te beginnen en dubbel hel om te stoppen. Ik kreeg last van drang intrusies dat ik dacht " wat gebeurt er als ik je een klap geef?" Ik schrok van die nare gedachtes. Maar sindsdien heb ik nog steeds een soort van drang als of ik wil slaan heel apart en dat bij gewoon je naasten. (herkenbaar? ) Gevoel van enorme druk in je lijf. Afin we zijn nu in april belandt en ik ben wanhopig. Dit is geen leven en zo had het verhaal niet moeten eindigen. Ik leef van dag tot dag en medicatie wordt nog onderzocht ben er zelf niet zo'n fan van maar kan ik dit ook zonder medicatie nog? opstaan en een vervormde realiteit ene dag wel ander dag niet hangt van de stress en spanning af. Een voortdurend verdoofd of psychisch hoofd hersenen , eigenlijk niet meer kunnen werken en het leven gaat langs je heen. Ik lijd alleen nog maar door me vast te klampen aan te hopen betere momentjes. En als je maar lang geoeg het vervelende gevoel uithoudt dan komen de "normale"momnentjes vanzelf wel. (daar doen we het dan maar voor :( ) E vlemen van duizeligheid en dan weer niet. Kennelijk overprikkeld en de technische kant ervan is mij wel duidelijk maar tegelijkertijd denk ik dan. Het lijkt er allemaal op wat ik lees maar exact zoals ik het ervaar heb ik nog niet gelezen of gevonden. En hoe gaat dit eindigen? Liefst: Is er niet een drie dubbele terugval burnout specialist die mij wil begeleiden met ervaring en of waar ik met mijn wanhoop naar toe kan. Ik heb er goud voorover. Nou mocht je dit tot de laatste regel hebben uitgelezen "respect! " en alle tips en ervaring herkenning zijn erg welkom Liefs Joop