Het is nu bijna 2 jaar geleden dat mijn lief vrouwtje mij plots werd ontnomen op 55 jarige leeftijd. Nog steeds is er dat vreselijke gemis, pijn en immens verdriet. Dagelijks probeer ik me sterk te houden voor mijn autistische zoon maar 's avonds in bed gaan de tranen van pijn, angst en verdriet de vrije loop. Ik kom enkel nog buiten om boodschappen of naar het kerkhof, meer niet, meer kan ik niet opbrengen. Futloos en eenzaam passeren de dagen zonder dat ik nog enige hoop koester er ooit weer bovenop te raken. Ik zie de dagen steeds met meer tegenzin tegemoet. Mensen in de buurt zeggen dat ik er goed uit zie, maar dat is enkel de bolster die ze te zien krijgen, het valt me op dat ik er verdomd goed ben in geworden mijn verdriet en pijn te camoufleren voor de buitenwereld. Voor mij persoonlijk hoeft het allemaal niet meer na een huwelijk van 23 jaar, als dit de rest van mijn leven is......pfffff, nee bedankt.
Joost
> 2 jaar geleden
