Ik heb in april 2015 mijn vrouw verloren na een slopende ziekte longfibrose, we waren ruim 34 jaar samen en ruim 30 jaar getroffen. Nu 6 jaar verder zit ze nogsteeds in mijn hoofd ik kan haar niet loslaten, het laatste uur van haar leven is zo zwaar en moeilijk ik heb haar echt zien stikken, ze kon niet meer praten, ik heb tegen haar gezegd dat ze ons moest loslaten dat het beter voor haar was en wij en ik vooral het wel zou redden, maar niks is minder waar, ik kan het moment hoe ik het laatste uur van haar leven heb gezien valt zo zwaar bijna niet te dragen. Ik wist dat het na verloop van tijd stiller zou worden maar nu is zo stil ik kan er met niemand over praten zelfs niet met met onze kinderen. Voel me eenzaam in dit geval. Kan ook geen andere relatie aan ik voel me dan schuldig, maar m'n vrouw zij wel altijd als ik er niet meer ben mag je niet alleen blijven want je bent veel te goed voor deze wereld. Maar ik kan het niet. Eerst dit een plekje geven met de juiste hulp.
Vrd. Groet Bert.
Vrd. Groet Bert.
Bert
> 2 jaar geleden
