En soms, heb je geen idee waar de druk vandaan komt wanneer je moet presteren. Het is er gewoon.
Het blokkeert je soms totaal. Je weet dat je iets kan of weet. Goed, voldoende, misschien héél goed.
Maar ineens is er iets wat volledig de controle overneemt. Iets waardoor jij geen controle meer hebt. Iets wat je blokkeert te denken, te spreken. Misschien wil je zelfs het liefst zo ver mogelijk wegvluchten.
Wanneer je dat herkent bij jezelf dan is goed om te realiseren dat dit een (oud) overlevingsmechanisme is, wat natuurlijk is, een mechanisme dat je ooit heeft geholpen iets te doorstaan of zelfs te overleven, wat in je onderbewuste is opgeslagen en zich nu als een soort natuurlijke reactie aandient en je belemmert in je functioneren.
Het mooie hiervan is dat je in therapie kan onderzoeken, wat je belemmert om te kunnen denken , spreken, of gewoon aanwezig te blijven terwijl je moet presteren. Al onderzoekend dient zich de mogelijkheid aan hoe je afscheid kunt nemen van deze belemmering.
