"Stel je niet zo aan"

ik ben al jaren depressief, PTSS en dysthyme stoornis zeggen ze, ik gebruik meerdere medicijnen en ben bang verslaafd te raken dus ik probeer zo min mogelijk medicatie in te nemen. Ik ben zelf zorgmedewerker dus een hele zware stem in mij zegt "stel je niet zo aan" terwijl ik me steeds ellendiger en ellendiger voel.
Mensen om mij heen maken echt een vlucht in hun leven terwijl ik nog achterblijf. de mantra "mijn tijd komt nog wel" komt me mijn neus uit: ik sport intensief, werk fulltime en doe echt mn best om nieuwe hobby's te zoeken, vrienden te maken, me te omringen met positiviteit, maar om de een of andere reden blijf ik vlak. Eenmaal thuis kan ik me in en in verdrietig voelen. in een ruimte met mensen voel ik me eenzaam.
Vaak genoeg springt ineens de gedachte op: "als je je zo kut voelt, maak je huid dan stuk" om even dat nare gevoel kwijt te zijn. En soms kijk ik naar een deurkruk en denk ik: "hoe zou het zijn met een riem om mn keel".

ik ben onder behandeling bij psychiater, therapeut en psycholoog. En ik doe echt mn best maar zelfs dáár wil ik niet dat mensen denken "pfff wat een zeurpiet" het gaat echt heel onbewust, op automatische piloot; dingen verzwijgen of mooier maken dan ze zijn.

er waren nachten dat ik mezelf alleenmaar in slaap heb gehuild, nu kán ik niet meer huilen al voel ik me nog verdrietiger dan toen ik mezelf in slaap huilde.