op 28 september 2015 kreeg mijn man een hartstilstand en heeft 2 weken in coma gelegen. Daarna volgde een lange revalidatie. Hij is niet meer de oude geworden.
Hij zou half februari 2016 weer thuis komen na een zwaar traject voor hem. Hij heeft ontzettende hard gewerkt, in de tussentijd een openhart operatie gehad, 3 x een maagonderzoek en elke week bloedtesten.
Omdat hij buikpijn bleef houden toch maar eens een echo gemaakt. Onze wereld stortte ineen. Hij bleek alvliesklierkanker te hebben. Ook een aantal longembolieën waarvan de artsen bang waren dat dit vreselijk fout kon gaan in de zin van benauwd en pijn.
Op 26 februari is besloten hem aan de morfinepomp aan te sluiten. Op 27 februari 2016, nu bijna 2 jaar geleden is hij overleden. Tot de dag van vandaag mis ik hem. Ik voel een enorme leegte.
Terwijl ik kortgeleden weer Oma ben geworden is het gemis alleen maar groter geworden. Het niet meer kunnen delen van de mooie momenten. Ook ik werk intussen weer maar de mensen om me heen laten het steeds meer afweten.
Echtparen die nog maar mondjes maat komen of wat laten horen. Alleen een kennis die ook haar man is verloren begrijpt wat ik elke dag weer door heenga. Vooral het alleen thuiskomen en alleen opstaan vind ik nog steeds moeilijk.
Ik heb het idee dat ik nooit meer echt gelukkig zal worden. Maar wel even fijn dit van me af te schrijven. Wellicht helpt het een beetje.
