TRIGGER..

Ik ben Monique, 42 jaar en 2 kinderen en een partner met een depressie. We zijn bijna 8 jaar samen, hebben een moeilijke tijd achter de rug. Onze zoon heeft autisme/ mcdd is snel overprikkeld en kan bijna niet meedraaien in de maatschappij. Dit heeft ons 5 jaar vechten voor zijn leven en voor ons gezin gekost. Nu er rust is ,is mijn partner in een depressie weg gezakt. Dit heeft te maken met veel meer dingen maar de laatste 5 jaar heeft ook een grote impact gehad . Voor 2 jaar terug zijn we noodgedwongen apart gaan wonen. Omdat de stress te veel was en mijn partner hierdoor erg regide werd, dat leverde nog meer stress op in onze gezinssituatie. Op die manier kon hij meer afstand nemen van de situatie, wat hij echt nodig had . Ook heeft dit gebracht dat hij zich eenzaam ging voelen ,ik voelde mij ook eenzaam maar ik zat nog volop in de strijdmodus voor onze zoon. Mijn partner heeft wel eens aangeven dat hij niet lekker in zijn vel zat maar nooit duidelijk aangegeven hoe ernstig het was. Dit wordt mij nu verweten. Ik was er niet voor hem en zo krijg ik momenteel alleen maar verwijten. Hij brengt het zo hard dat ik bijna zou geloven dat hij mij opzettelijk pijn wil doen ( ik weet dat dit niet zo is maar op dat moment en de dagen erna kan ik daar niet bij komen). Ik mag hem niet bijstaan. Ik zit zíjn herstel in de weg, krijg ik elke keer te horen.

Natuurlijk probeer ik hier zo goed mogelijk mee om te gaan maar dat valt niet mee als je elke keer een mes in je rug krijgt. Je wil er voor hem zijn maar dit wordt niet geaccepteerd, hij wil alleen zijn. Hoe moeilijk ik dat ook vind ik respecteer dat, alleen op de manier zoals hij het brengt vind ik erg moeilijk. Dit gaat gepaard met verwijten en draaft maar door om mij heel hard te raken. Het valt mij zwaar. Ik moet werken voordat ik niet in een depressie kom want dan heb ik echt een probleem met mijn zoon. Die voelt alle stress haar fijn aan en hoe meer stress hoe groter de kans dat hij psychotisch wordt en suïcidaal. Dat heeft alles te maken met zijn complexe diagnose. Alles met elkaar maakt het heel erg zwaar. Mijn netwerk is erg klein, dat is al gecreëerd door de strijd periode van mijn zoon en het onbegrip van zijn diagnose. Dus ik sta er alleen voor en hoop hier hoop en moed uit te kunnen halen. Ik hoop hier wat steun te vinden in deze moeilijke tijd. Ook ik heb hulp gezocht voor mijzelf maar met lotgenoten praten is toch vaak het meest prettig.

Vriendelijke groet Monique