Van een stoere meid naar een overbezorgde , angstige moeder.

Als puber een grote mond, verzetten en op wereldreis.
Nu ben ik moeder van 2 kids van 9 en 12.
4 jaar geleden kon ik niet meer. Van de een op de andere dag. Moe, op, ik kon niks meer verdragen. Ik heb de wereld aan therapieen gevolgd, mindfullnes, accupunctuur, praten, opname, paardentherapie, emdr, holistische therapie, reiki enz enz.. Honderden euro's lichter. En nu 4 jaar later, ben ik nog niet veel verder dan 4 jaar geleden.
Toen ik moeder werd voelde dat geweldig. Ik ben een mensen mens, zorg graag voor anderen en dat deed ik ook voor mijn werk. Ik kreeg ene hoge functie maar doordat ik geen nee kon zeggen, alles perfect wilde doen en thuis alle ballen hoog hield, ging het mis.
Ik heb het gevoel dat artsen mij niet horen. Van het kastje naar de muur gestuurd. Ik heb artsen moeten overtuigen dat mijn beide kinderen iets mankeerden. Ze geloofden het niet. Ik zou dwangmatig zijn en daarmee werd het afgedaan. Ik vocht door en kreeg uiteindelijk gelijk. Mij kinderen staan op nr. 1 Ik wil alles voor ze doen. Ik kan ze moeilijk loslaten. Daar ben ik me van bewust. Mijn man communiceert weinig en zal uit zichzelf niet snel iets met de kinderen ondernemen. Daarom ga ik over compenseren. Al jaren komen de kinderen met alle vragen bij mij. Ik vind het fijn maar zie ook dat het niet gezond is. Het vraagt veel van me, put me zelfs uit. Ik ben over bezorgd geraakt en mijn dag is eigenlijk niet compleet als mijn kinderen niet bij me zijn. Zo voelen zij het ook. Als ik bij de buurvrouw savonds een kopje thee drink en terug kom , word ik te pletter geknuffeld en hebben ze me gemist. Ik weet dat dat niet gezond is. Ik probeer ze los te laten, zelf dingen te laten doen maar omdat ik al zo lang (4 JAAR) thuis zit, weten ze niet anders dan dat ik er ben. Ik zie alle, hoor alles, weet alles. Dit heeft mij lichamelijk en geestelijk zo uitgeput dat er overdag vrijwel niets uit mijn handen komt. Mijn jongen van 12 gaat naar de brugklas. Super maar oh wat eng. Van kleins af aan is hij bij de hand genomen. Omdat hij epilepsie had werd er extra op hem gelet, extra begeleiding op school, een vriend die hem bij stond en nooit bang hoefde te zijn. Thuis durft hij niet alleen naar boven, is bang om alleen thuis te blijven. Hij ziet en voelt mijn angst hoe sterk ik hem ook probeer ruimte te geven en het vertrouwen te geven dat hij het wel kan.
Mijn verwachtingen naar mijn man waren hoog. Ik heb altijd gedacht dat hij wel meer zou communiceren. Hij geniet als iets leuks voorstel te gaan doen. Zelf komt hij niet met dat initiatief. Ik heb het gevoel alle ballen hoog te moeten houden. Ik wil dat hij zichzelf kan zijn maar heb soms moeite met wie hij is omdat ik niet kan begrijpen dat hij op een andere manier denkt of dingen beleeft. Thuis ben ik de mama die beslist wat we eten, de mama die alles weet te liggen als ze iets kwijt zijn, bepaald waar we heen gaan op vakantie. Het aangeeft welke klussen er in huis staan te gebeuren , afspraken regelt en zorgt dat de kinderen op tijd op school zijn en niks zijn vergeten. Ik doe het met zoveel liefde maar ik ben op. Wie herkent dit?
Teleurgesteld zijn vanwege verwachtingen.
Het moeilijk los laten van de kinderen.
Gevoel hebben alle ballen hoog te moeten houden.
Bang te zijn hier nooit meer uit te komen.