Therapiepsycholoog
Netwerk van therapeuten
en psychologen
Therapiepsycholoog
  • Veel mensen om me heen, maar toch eenzaam

    Hallo,
    Veel mensen denken dat eenzaamheid alleen te maken heeft met het niet hebben van mensen rondom je. Maar ik als studente (21j) zit op een kot met 6 anderen en zelf thuis heb ik mijn beide ouders rondom me. Ik heb 2 keer per week rugbytraining en 1 keer tennistraining, daarnaast ga ik graag weg met mijn vrienden, maar toch voel ik me quasi dagelijks eenzaam. Ik heb zo vaak mensen rondom me maar toch heb ik niet echt een beste vriend/vriendin waarmee ik heel diepe gesprekken kan hebben. Soms raak ik gewoon verstikt in mijn eenzame gedachten, want ik kan ze met niemand delen. Ik kan met niemand praten over hoe moeilijk het is om in de schaduw van een perfecte oudere zus te leven die nooit fouten maakt en waar mijn ouders altijd voor staan te springen terwijl ik het moeilijke achterkomertje ben die fout na fout maakt. Ik heb nog nooit over die situatie met mijn zus gepraat met anderen, ten eerste omdat ik anderen niet wil opzadelen met mijn problemen en ten tweede omdat ik echt het gevoel heb dat niemand over die problemen wil horen. En echt ik heb goeie vrienden die zouden klaarstaan voor mij, maar hun effectief contacteren is zo'n grote drempel. En tuurlijk zijn er momenten waarop ik mij niet eenzaam voel, als ik bv. zomerkampen geef voor kinderen. En dan kom ik weer thuis en begint de eenzaamheid gewoon weer opnieuw.

    Wat ik echt graag eens zou doen, is dit bericht posten op sociale media en kijken hoeveel vrienden effectief reageren, maar dan moet ik mezelf openstellen en dat wil ik niet doen. Ik kan mezelf niet zover krijgen, want ik heb een reputatie opgebouwd van een happy persoon waar mensen op kunnen rekenen, ik wil mezelf tonen als een perfecte persoon die iedereen wil helpen door vrijwilligerswerk (vooral voor de kinderen in de parochie), maar mezelf openstellen voor iedereen om te zien is zo ver.

    En hier is dat geen probleem voor mij, niemand kent mij hier en hopelijk heeft er ooit iemand iets aan deze post. Maar toch soms doet het deugd om gewoon eens te kunnen praten met iemand die je goed kent.
    En voor de mensen die tot hier aan het lezen zijn (goed zo! Je bent er bijna!) : ik wilde gewoon even mn hart luchten om mezelf toch een beetje beter te doen voelen.

    Groetjes,
    Margot
    Margot
    > 2 jaar geleden
    Margot 2 Laatste bericht: 08-01-2023
    • Wat ik opmerk aan je schrijven is dat je onzeker bent wat hindert stappen te ondernemen die het probleem zouden kunnen oplossen gezien eenzaamheid. Die onzekerheid is duidelijk gekomen door het gedrag van je zus meer te belonen dan jij die nodig gestimuleerd moest worden, maar vooral gelijkheid van je ouders naar beiden. Als je een minderwaardigheidsgevoel ontwikkeld hebt ligt het aan de ouders die een kind meer naar voren trekt dan de andere. Naast minderwaardigheidsgevoel je onzeker bent geworden en streeft naar perfectie om te kunnen voldoen aan alles wat je ouders prijzen aan je zus, maar gaat er psychisch van onder door. Je eenzaamheid die je beschrijft kan ik begrijpen. Je kan iedereen rondom je heen hebben, en ook al zou je praten kunnen met vriendinnen, de oplossing ligt vooral bij de ouders, dus zou je eerst moeten praten met je ouders wat dit met je doet. Met je zus zou ik praten, net zoals met je ouders wat dat met je doet maar moet je wel beseffen geen verwijten te maken naar je zus, want zij kan er ook niets aan doen in veel goed te zijn. Alleen als ze daarmee net als je ouders je een minderwaardigheidsgevoel heeft dat wel te bespreken, als het kwetsend is, vernederend enz.. Vaak is het zo met kinderen als de ouders een kind voor trekt die slim lijkt en een ander kind niet dezelfde slimheid kan bereiken het kind dat opgehemeld word hetzelfde reageert als de ouder, want de ouder is voorbeeld in gedrag! Ik zou kunnen zeggen praat eens met de luisterlijn via internet, of een therapeut of...... maar de enige oplossing is wat doen aan het probleem door met degene te praten die je de gevoelens heeft. Besef hoe je als mens voelt is hoe een mens je doet voelen! Je moet dus wat aan die gevoelens doen. Dan komt er een beslissing, keuze in je leven het accepteren de eenzaamheid en het eeuwige strijden tot perfectie zoals je zus is te worden of er afstand van te nemen en te werken aan je ontwikkelde minderwaardigheid, dwang tot perfectie enz.. tot de eenzaamheid vanzelf verdwijnt het ontstaan is door een tekort aan behoefte van praten willen, beter gezegd begrepen te willen worden, anders behandeld te willen worden, evenveel erkenning willen als je zus ook al heb je minder kwaliteiten. Onderzoek eens je eigen kwaliteiten en zoek een kwaliteit die je zus niet heeft. Een gevoel iets te kunnen wat zij niet kan of jij beter in bent. Belangrijkste is dat je trots word op wat je kan en niet men trots is op wat men verwacht van je!!! Succes

      Marcel
      > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...
    • Hi Margot,

      Ik weet precies hoe je je voelt. Ik heb veel mensen om me heen en een fijn gezin, maar voel me ook vaak zo eenzaam. Ik heb twee zussen die elkaar bellen, bakkies doen bij elkaar en van alles samen ondernemen en ik word nooit meegevraagd. Als ik zelf wat voorstel hebben ze geen tijd of geen zin. Het voelt of zij zussen zijn en ik enigs kind. Ik heb veel vriendinnen, maar die wonen allemaal ver weg. Ik zie hen dus ook weinig. Mijn ouders zijn echt lief, maar komen nooit mijn kant op. Ik moet altijd naar hen en dat het liefst minimaal drie weken vooraf al vragen, anders hebben ze geen tijd. Maar als ik er ben is het erg gezellig en doen ze alles voor me. Ik mis ook directe vriendinnen om me heen en inderdaad ook een beste vriendin.

      Ik vind het rot voor jou dat je zus zo perfect is. Maar vergeet niet dat jij dat ook bent, op jouw manier. Probeer te ontdekken wie jij bent, los van je familie. Dan maar zonder hun goedkeuring. Jij leeft jouw leven. En praten lucht vaak op. Misschien doet je zus wel haar uiterste best om alle ballen hoog te houden, maar gaat ze er bijna aan onderdoor. Heb je haar echt gevraagd hoe het met haar gaat? Misschien kijkt ze stiekem ook wel tegen jou op, dat je wat vrijer leeft bijvoorbeeld? Qua ouders, bespreek het een keertje met ze. Als je niks zegt, weten zij niet wat er speelt én kunnen ze het niet aan je uitleggen wat jij voor hen betekent. Daarmee duw je hen dus weg. Daarnaast, stop met jezelf te bewijzen tegenover hen en wees trots op jezelf. Dat je anders bent, betekent niet dat je minder bent.

      Ik vind het zelf fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Hopelijk helpt het ook voor jou.

      Anonieme vrouw
      08-01-2023
    • Reacties verbergen...

Forum Eenzaamheid - forum lotgenoten

Dit is een verhaal uit het forum Eenzaamheid.
Lees meer verhalen over Eenzaamheid

Meer ondersteuning nodig?
Therapie bij Eenzaamheid