Hier kan ik niet tegenaan boksen

Hier niet anders, drie maanden uit elkaar, na drie weken opbiechten dat hij een affaire heeft gehad met een 20 jaar jongere collegaatje, huilen en spijt. Daarna regelmatig contact met hem, het zou allemaal wel goed komen tussen ons, nu vandaag ontdekt dat hij de hele dag weer bij zijn collegaatje is. Klaar met deze zieke man, hij heeft me mentaal en lichamelijk helemaal kapot gemaakt.

Het is inderdaad bizar om hier zoveel dezelfde verhalen te lezen...we wonen noodgedwongen nog in hetzelfde huis maar hij is al wel een relatie aan het opbouwen met die andere vrouw. Dit terwijl wij dus nog in scheiding liggen, de kinderen het officieel nog niet weten, we wonen nog onder 1 dak. En ik weet nog maar 3 weken van die andere vrouw af. Het breekt je emotioneel idd op...hoop zo snel mogelijk een andere woning te vinden!

Hoe gaat het nu met je?

Ik zit in een vergelijkbare situatie; man wilde er ook niet meer voor vechten. Ten koste van de kinderen. Hier ook de echtscheiding in gang gezet, ik kan niets doen met iemand die er niet meer voor wil gaan en zijn impulsen achter na gaat. Ben er wel helemaal kapot van. Wie is die man??? Ik ga er helemaal van aan mezelf twijfelen, ben ik al die jaren voor de gek gehouden? Hij is helemaal bezig zijn affaire die nu relatie is uit te bouwen, gebruikt drugs, gaat ineens naar festivals en is ongelofelijk ijdel (kwam allemaal selfies met ontbloot bovenlichaam tegen op zijn telefoon - lachwekkend) en ondertussen zit ik met de brokstukken.

Hoi Kiki,

Ik focus me nu meer op mezelf en probeer het los te laten. Al blijft dat heel lastig. Tip: lees het boek van Josine van Dongen, mannen in midlifecrisis. Dat heeft mij geholpen!

Hoi Kiki, ik ben de schrijver van dit verhaal. Jouw reactie erop is erg herkenbaar. Ik heb pas de sleutel van mijn huis en ga komend weekend over!! 4 maanden met hem nog in 1 huis geleefd. Wel deels om en om weg maar ik vond het heel pittig. Ik heb in deze periode heel veel gehad aan het boek van Josine van Dongen inderdaad. Inmiddels al een eind op weg in het boek 'hotel hartzeer' van susan smit en Marion Pauw. Ook een aanrader!!

Ik hou de eer grotendeels aan mezelf en kan het opbrengen om normaal tegen hem te doen. Ook in het belang van de kinderen. vind het nu vooral lastig om te zien dat hij zich geen houding weet te geven richting mij. Zijn houding is erg onverschillig en kortaf. Maar hij benoemt nog wel om me te geven en dit uit hij door praktisch en zakelijk alles goed voor mij te regelen. Qua emoties is hij echter heel hard en afstandelijk geworden.

De andere meid is nog steeds in beeld. Ze leven dan vooral haar leven, in de andere kant van Nederland. Ze heeft nog geen stap in zijn leven hier gezet. Komende weken zal dit wss wel veranderen wanneer ik niet meer in zijn huis woon. Heel benieuwd wat er dan van die relatie over blijft.

Beste anomieme schrijver van verhaal 27, hier kan ik niet tegen aan boksen en beste Kiki,
Ik ben de schrijver van verhaal 29. Totaal herkenbare situatie, behalve dat het mijn vrouw is die in een midlife zit. Plots de scheiding ingezet op 04-11-23. Het kon niet snel genoeg gaan, moest nog liever gisteren dan vandaag, zo radicaal was het.
Mijn huisdokter, waar ik al 4 x was langsgeweest, vroeg mij begin december of mijn vrouw ook eens wou passeren om te checken hoe het met haar gezondheid ging. Mijn vrouw antwoorde dat dit totaal niet nodig was en ze perfect in orde was en al absoluut niet naar de dokter moest.
Ondertussen verneem ik uit zéér betrouwbare bron dat ze al enkele keren bij de dokter is langsgeweest en er gezocht word naar professionele hulp. Is dit een begin van besef of spelen er andere dingen? Ik weet het niet want er word nauwelijks gecommuniceerd, zit volledig zonder informatie. Net zoals bij jullie word er heel koud en emotieloos naar mij gereageerd door mijn vrouw, terwijl ze altijd goedlachs en spontaan geweest is.

Veel is mij duidelijk geworden door te lezen op dit forum en op de site "Get Real". Het is ook daar dat ik het boek van Josinne van Dongen zag. Heb het gelijk besteld en hoop het vandaag of ih weekend te ontvangen. Het zou ons als slachtoffers sterkte en kracht moeten bieden om los te laten en verder te gaan met ons leven, wat de uitkomst van deze ellendige en waanzinnige fase ook mogen worden.

Groetjes!

Heel lastig wat ik nu ga zeggen, maar neem het jullie partners niet 'te' veel kwalijk.

Ikzelf ben ook in mijn crisis beland anderhalf jaar terug, en hierdoor mezelf volledig kwijt geweest, heel kil en emotieloos geweest en ik voelde ook geen emotie meer.

Ik ben 'verliefd' geworden op een ander, en 2 weken hierna mijn relatie van 9,5 jaar beëindigd omdat ik zelf het padje compleet kwijt was. De ander wou ik ook rust van, maar bleef ook doorpushen, doordat ik de weg zo kwijt was, en ook veel opgekropt verdriet en pijn had heb ik dit geaccepteerd en ben verder gegaan met hem.

Na een tijdje kwam weer deels terug naar de vrouw die ik ben, en werd ik weer 'wakker'. Toen kwam ik er ook achter dat het helemaal geen verliefdheid was, maar meer een soort uitvlucht.

Soms raak je jezelf zo ontzettend kwijt in je koppie dat je onwijs veel dingen gaat doen die totaal niet bij je passen, puur omdat je geen idee meer weet wie je bent, en later kom je er pas achter hoe en wat etc.

Ik had helemaal niet door dat ik in een midlife crisis zat, en alles wat erbij kwam kijken..

Probeer alles wat je overkomt door mensen met een midlife crisis ook niet persoonlijk te nemen, al voelt het wel zo en lijkt het ook compleet zo te zijn.

Beste Anoniem 21-03-2024,

Het is moeilijk te interpreteren voor ons, maar ergens kan ik je begrijpen.
Het is mijn vrouw net zo vergaan als bij jou denk ik...

Je zegt dat je stilaan weer wakker geworden bent.
Heb je de moed gevonden om weer met je ex-partner te praten?

Denk je dat er nog enige kans is op herstel van en verzoening in je relatie?
Of beschouw je deze als onomkeerbaar?

Wel knap dat iemand die een MLC gehad heeft dit verteld.

Groetjes, Gert.

Hoi!

Idd heel knap dat je dit toegeeft. Ik ben inmiddels bijna 6 maanden verder en kan het allemaal steeds beter loslaten. Woon inmiddels in een fijn huis en het contact met mijn ex is goed voor de kinderen. Ik kan het opbrengen om normaal tegen hem te doen. Bij mijn ex zit er nog veel ongemak. Hij kan me moeilijk aankijken en tijdens de overdracht momenten met de kinderen, komt hij niet verder dan de gang en vlucht zo snel mogelijk weer weg.

Ik denk dat mijn ex het nooit zal gaan toegeven wanneer hij zichzelf toch weer tegenkomt of spijt krijgt. Dan lijdt hij weer gezichtsverlies. Alleen daarom al zal hij er alles aan doen om deze nieuwe relatie te laten slagen. Ik kan dit gelukkig steeds beter accepteren...zijn uiterlijk en kleding is veranderd. Zelfs het geurtje wat hij sinds kort op heeft is heel overheersend en totaal niet mijn smaak. En dooorr....

Hallo Iedereen,

Veel gelijkenissen in mijn verhaal.
Mijn man is eind November beginnen trippen

In de maand December vaak discussies en frustraties uiten...
Dan spreken over nieuwe hobbies starten, veel bezig met kledij, overwegen om een oorbelletje laten schieten.
Terug in het verleden duiken door muziek opzoeken van vroeger. Hij begon vol van zichzelf te spreken, gaf aan zich zo zelfzeker te voelen. Heel vergeetachtig, gsm altijd op zak, op niet storen en omgekeerd op tafel.
Op een dag gaf hij aan niet weten wat hij wil, tijd en ruimte nodig te hebben.
Aan al zijn vrienden zeggen dat hij met 1 voet buiten de relatie stond.

Deze terror heeft hij tot februari aangehouden. Wanneer ik telkens aangaf om gaan uitzoeken wat hij wou.
Verantwoordelijkheden waren hem teveel geworden. Hij was vaak bezig met zijn innerlijke jongen en dat hij het speelse kant van het leven moet ontdekken.

Ook kreeg hij héél erge woedeuitbarstingen wat ik nog nooit had gezien.


In februari na ultimatuum heeft hij opgebicht dat hij sinds maanden een dubbelleven had. Vervolgens heeft hij de keuze gemaakt om voor de affaire te gaan en zijn gezin achter te laten.
Ondertussen is hij 2 maanden bij zijn ouders en bekijkt hij alles om zsm een andere woning te vinden.

Vreselijk allemaal na een relatie van 10 jaar. Hoe is dit mogelijk.

Wat hebben jullie gedaan om hier sterker uit te komen ? Mijn zelfvertrouwen, mijn leven is ontploft

Dit is insane.

Hoi!

Idd heel knap dat je dit toegeeft. Ik ben inmiddels bijna 6 maanden verder en kan het allemaal steeds beter loslaten. Woon inmiddels in een fijn huis en het contact met mijn ex is goed voor de kinderen. Ik kan het opbrengen om normaal tegen hem te doen. Bij mijn ex zit er nog veel ongemak. Hij kan me moeilijk aankijken en tijdens de overdracht momenten met de kinderen, komt hij niet verder dan de gang en vlucht zo snel mogelijk weer weg.

Ik denk dat mijn ex het nooit zal gaan toegeven wanneer hij zichzelf toch weer tegenkomt of spijt krijgt. Dan lijdt hij weer gezichtsverlies. Alleen daarom al zal hij er alles aan doen om deze nieuwe relatie te laten slagen. Ik kan dit gelukkig steeds beter accepteren...zijn uiterlijk en kleding is veranderd. Zelfs het geurtje wat hij sinds kort op heeft is heel overheersend en totaal niet mijn smaak. En dooorr....

Blij dat er nog reacties worden gegeven op dit verhaal.

Beste "Schrijver van dit verhaal".

Ik ben 5 maanden en 6 dagen verder na het vallen van de bom op 04-11-23. Net als jij kan ik het ook allemaal steeds beter loslaten. Ik woon nu al 3.5 maand alleen op een appartement. Normaal doen tegen mijn vrouw lukt eigenlijk nog steeds niet goed. Als ik de kinderen 's zaterdags smorgens ophaal en savonds weer afzet is er geen communicatie, niks, 0.0, zelfs niet over wat de kinderen gedaan hebben, of gelijk nu, het is 2 weken paasvakantie geweest, weet ik van haar niet wat ze allemaal gedaan hebben. Mijn kinderen vertellen me dat wel maar van haar weet ik totaal niets. Net hetzelfde als bij jou komt ze niet verder bij de overdracht van de kinderen als de garage. Ik ervaar ook het ongemak, ze durft me precies niet goed aan te kijken en vlucht ook zo snel mogelijk weer het huis in.

Er zijn toch wel een paar dingen die me de wenkbrauwen deden fronsen. Mijn zoon vertelt soms dingen tegen mij, de jongen is 10 geworden in maart, dingen die hij van zijn mama eigenlijk niet tegen mij mag zeggen. Ik vraag er bij hem niet achter, maar hij vertelt ze spontaan en zegt: Papa, ik ben journalist en ik moet jou informatie zeggen, je bent immers mijn papa en vriend, je moet dit weten.
Soms vraag ik mij af of ik dat allemaal wel kan geloven, of hij de waarheid spreekt of het zijn verbeelding is die spreekt. Maar hetgeen hij zegt kan een 10 jarig kind niet zomaar uit zijn duim zuigen of verzinnen.
Ik som jullie enkele dingen op.
Zijn mama zou tegen hem gezegd hebben:

-Toen we in Euro Disney Parijs waren, (FYI: we waren daar 4 dagen voor de bom viel op 04-11-23) heb ik een storing gekregen. Als ik deze storing niet gehad had waren papa en mama nu niet gescheiden.
-Door deze storing dronk ik toen elke dag 1 of 2 flessen wijn en hierdoor zag ik er wat raar uit en deed ik wat vreemd. (Mijn zoon vind trouwens dat zijn mama er nog steeds anders uitziet dan voor de "storing").
-Hij zei ook dat zijn mama soms huilt als ze 's avonds alleen in bed ligt. (Weet niet of ik dit moet geloven?)
-Mama staat soms in de hoek, je weet wel hè papa, dat hoekje in de gang langs het halfronde tafeltje, met haar gezicht naar de muur en dan zegt ze: Wat heb ik toch gedaan, wat heb ik toch gedaan, wat heb ik toch gedaan...

Moet ik dit allemaal geloven, ik weet het eigenlijk niet maar ik doe het toch. Omdat deze woorden uit de mond van mijn zoon komen. Hoe moet ik dit interpreteren, een 1 ste teken van wakker worden? Beste Anoniem van 21-03-2024, als je nog actief bent hier, misschien heb jij daar een inzicht of een mening bij...?

Intussen blijf ik verder doen en werken aan mijn herstel, wat mij eigenlijk toch vrij goed lukt.
Al mis ik mijn vrouw nog steeds en hou ik nog altijd zielsveel van haar... al is ze op dit moment een heel andere vrouw.

Groetjes, Gert.

P.S. Ik hoop graag verder van jullie te vernemen op dit forum!