Bedankt om jullie verhaal te delen , ik denk dat ieder van ons zich daardoor een klein beetje begrepen voelen en minder alleen.
Want persoonlijk voel ik mij verschrikkelijk eenzaam .
Het is zo stil en ondanks ik soms van stilte en alleen zijn kan houden, is het toch ook zo angstaanjagend.... eenzaam.
Ik zit sinds de zomer in een burn out, en wordt opgevolgd door psycholoog , huisarts en kinesist.
Maar je voelt je zo alleen soms in dit "proces"
Vriendinnen verdwijnen en het ligt ook wel aan mezelf omdat ik het nu moeilijk heb om initiatief te nemen in activiteiten, en ik ben nu even niet de vrolijkheid zelf.
ik ben mijn vertrouwen verloren in mezelf in anderen en in de toekomst.
Zekerheden zijn er niet meer of tenminste zo voelt het toch aan.
Laat staan het vertrouwen in je eigen lichaam .
Zelfs hier vind ik het moeilijk om alles te verwoorden...want ook dat wil ik goed doen..
Het zou fijn zijn om wat lotgenoten te leren kennen.
Ik wens jullie veel moed, warmte en begrip toe!
Groetjes